Αλέξανδρος Ίσαρης- Τήνος 2013

Βάδιζα σε παραλία άγρυπνη
Όπου η σελήνη αιμορραγούσε και δεν άκουγες παρά
Το κλάμα του Μοναχικού πάνω στην πέτρα.
Η θάλασσα τραβιόταν κι έφευγε μακριά
Μα όταν γύριζε έπεφτε στ’ άσπρα σπίτια
Και τα ’σφιγγε ανυπόμονα.
Μπήκαμε σε μια βάρκα εγώ και ο φίλος
Που κρατούσε το φεγγάρι αγκαλιά.
Φεγγάρι σάρκινο που άνοιγε και έκλεινε τα μάτια
Σαν όνειρο που πάει να σπάσει.
Τα σύννεφα έρχονταν απ’ το βορρά
Απ’ τον Πλανήτη που αναβόσβηνε αιώνες τώρα.
Τήνος, φεγγάρι της καρδιάς
Γλυκόπικρο λαχάνιασμα πίσω από τοίχο γκρίζο
Τότε που μπήκα μέσα σου κι εσύ γελούσες.
Γεμάτο το κορμί σου με φύκια ερωτικά
Με δάγκωσες με λύσσα κι ο φαλλός μου υψωνόταν
Κοντάρι καλοκαιρινό με δόντια δράκαινας.
«Άκου» σου είπα. «Έτσι θρηνούνε οι Μοναχικοί».
Μα εσύ κοιτούσες το νησί που έλαμπε στο ψέμα.

Πήγα στην άκρη του γιαλού όπου η σελήνη έτρεχε
Στις πλαγιαστές τις πέτρες
Με τις βαθιές σπηλιές να παιανίζουν τους αιώνες.
Χιλιάδες και χιλιάδες πέρασαν από δω
Άλλοτε βογκώντας και άλλοτε έκθαμβοι κοιτώντας
Αυτούς που άπλωναν φτερά πάνω από τα νερά.
Το φως του φεγγαριού μύριζε θειάφι.

 

Τήνος, των αναμνήσεων πληγή 
Πένθος της όρασης 
Σαράκι της αποθυμιάς
 Αέρας δυνατός και κοσμοχαλασιά 
Ματαιωμένος έρωτας 
Άρια που έσβησε μέσα σε ποδοβολητά.

(Από το Ημερολόγιο της Εταιρείας Συγγραφέων 2016 με θέμα το Φεγγάρι)

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/oi-poiites-mas-gia-to-feggari-sta-nisia/4/ ]