μνήμη Χρήστου Βασιλόπουλου
Στον ουρανό θα χάθηκαν τα χρόνια,
πατημασιές θηράματος στα χιόνια.
Εκεί θα προσμετρήθηκαν οι μέρες,
για μία παρτίδα φως με τους αιθέρες.
Ο ουρανός θησαύριζε τις νύχτες,
τοκίζοντας τους μακρούς ωροδείκτες,
και ρήμαζε τη χώρα των ονείρων
με τάγματα αγγέλων και μαρτύρων.
Στον ουρανό πληρώνουμε το νοίκι
για μια ζωή που μόλις μας ανήκει,
και λίγο λίγο δίνουμε το σώμα
στον ουρανό, εικόνα, και στο χώμα.
Εκεί τα βράδια κάνουν περιπάτους
των φίλων οι σκιές με τα καλά τους.
κι από ψηλά κοιτάζουμε την πόλη,
ηλεκτρικό, τις νύχτες, περιβόλι.
Στον ουρανό γυρίζουμε τα μάτια
για κάποια παιδικά μας μονοπάτια,
κι αθροίζουμε πιο αίθριοι στο φως του
σκοτάδια, προμηνύματα του άγνωστου.
Στο λίγο που μας δόθηκε εδώ κάτω
να χαριστούμε φως καλοσυνάτο,
μας ψηλαφεί το αδιάφορο του ύφος
το σώμα, την ψυχή, σαν τοκογλύφος.
Στον ουρανό, θα λέμε, πήγες Χρήστο,
να ζήσεις εν κρυπτώ και παραβύστω·
μα το πρωί εκείνο στου Ζωγράφου
σωπαίναμε στην παγωνιά του τάφου.
4. II. '93
Μπαλάντες και περιστάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου