Για σας, που έχετε φύγει πριν ζητήσω
κάτι από τη χαρά σας να χαρώ,
που έτυχε για τους πόνους σας να ζήσω
και με του μαρτυρίου σας το σταυρό
σ’ απόκρημνες πλαγιές ν’ ανηφορίσω
τώρα, που συντροφιά μου έχω την πλάνη
θα τραγουδήσω κάτι τρομερό:
Για μένα κάλιο να ‘χατε πεθάνει…
Δεν θέλω απ’ την αγάπη σας να ελπίσω,
σαν ύστερα από χειμωνιάς καιρό
μηδέ μι’ αχτίδα φως καλοκαιρίσο,
κι’ ούτε θα μείνω για να καρτερώ
μια τύψη να σας ξαναφέρει πίσω
στο δυσμικό μου, απάνεμο λιμάνι
-να σας ξαναγαπήσω δεν μπορώ-
Για μένα κάλιο να ‘χατε πεθάνει…
Κι’ αν δεν μπορώ απ’ τη μνήμη μου να σβήσω
μι’ ανάμνησή σας -χάδι φωτερό-
κι’ είμαι δειλός για να τ’ αποφασίσω,
μέσα σε λίγο καθαρό νερό
το φαρμάκι της λησμονιάς να χύσω
μια πικρή σκέψη πάντα θα μου φτάνει
κι’ απ’ τα τραγούδια μου το πιο πικρό:
Για μένα κάλιο να ‘χατε πεθάνει…
Όμως τι μ’ αναγκάζει να θαρρώ
στο δρόμο, όταν, τυχαία σας συναντήσω
πως συναντάτε, σεις, ένα νεκρό
και τι ακαθόριστο άραγες με κάνει
το τραγούδι μου να τ’ αποσιωπήσω!
Για μένα κάλιο να ‘χατε πεθάνει…
περ. σκαραβαίος, τ. 5, Αύγουστος 1950.
Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου