Μυρτώ Αναγνωστοπούλου - Βαθμίδες (1973)

Κλειδί

[Ενότητα Terminal]

Ένα τραπέζι ίσως σημαίνει φως
Μια γλάστρα, μήνυμα φωτιάς

Άνοιγε την εξώπορτα στους άστεγους τερμίτες

Η κλειδωνιά στην κάμαρά σου
Υπακούει
Μόνο στο κρυφό μου ανέφελο φίλημα.

[Κι απόψε…]

[Ενότητα Ταξίδια κι εποχές]

Κι απόψε
Ετοιμάσαμε το δείπνο
Έρωτας
Κουράγιο
Υπομονή
Καθίσανε στις ίδιες καρέκλες

Τους ξενιτεμένους συλλογίζομαι

Εκεί δεν αλλάζουν οι εποχές
Δίχως γύρη στέκουν τα λουλούδια

Ο σκόρος έφαγε όλες τις πεταλούδες

Πεινούν οι καλεσμένοι
Στο τραπέζι των ψυχών.

 [Ένας ένας…]

[Ενότητα Ταξίδια κι εποχές]

Ένας ένας

Περάσαμε την πύλη

Της δύσκολης χώρας

Κάποτε ήμασταν πολλοί

Έξω από τα τείχη

Περιμέναμε

Θωρώντας την κίνηση

Με τυπική συμπάθεια

Μ’ ατάραχη φιλοσοφία

Στη δύσκολη χώρα

Ο Έρωτας μας τυλίγει πιο δυνατός

Κι ο Θάνατος

Είναι η ζωντανή μας αλήθεια.

Δεν ξέρω

[Ενότητα Terminal]

Δεν ξέρω τι να φοβηθώ
Το σύμπαν
Δίνει αναφορά για τις κινήσεις του
Δόθηκε η παράσταση των ονείρων

Δεν έχω τι να υμνήσω
Τα λουλούδια και τα πουλιά
Μπήκαν σε καλούπια

Όλα παίχτηκαν
Στο παιχνίδι της ταχύτητας

Έχω ξεμείνει

Γρήγορα, ένα ταξί
Να προλάβω τουλάχιστον τον θάνατό μου.

Αρχή και τέλος

[Ενότητα Terminal]

Φάνηκα, δεν χάθηκα
Χάνομαι, έχω φανεί
Ποια νύχτα έχω πληρώσει
Ποιο τέλος
Ποιαν αρχή να ζωντανέψω

Αρχή και τέλος δεν είναι μόνο φως

Δεν είναι ήχος, άνεμος
Έρωτας μεταμορφωμένος

Είναι πέτρες, ξύλα, χρώματα, ξέφωτα
Σ’ ό,τι μετέωροι ανασταίνουμε
Σ’ ό,τι ανήκουμε και μας ανήκει

Το βάρος το ανεκπλήρωτο.

Πηγή: https://thepoetsiloved.wordpress.com/