Ήμασταν τριαντάρηδες, η ηλικία των πρώτων απολογισμών, της κοιλίτσας που αρχίζει να φουσκώνει, της αρχόμενης φαλάκρας. Αρκετά νέοι ακόμα για να σπαταλούμε την ενεργητικότητά μας, αρκετά μεγάλοι για να ξέρουμε πως ορισμένοι δρόμοι ήταν πια κλειστοί. Μερικοί ένιωθαν ήδη ξεγελασμένοι από τη μοίρα, άλλοι πρόσμεναν την τύχη που θα τους αντάμειβε για τις θυσίες τους. Η ανεμελιά είχε περάσει πια, η αθωότητα δεν θα ξαναγύριζε ποτέ. Τριάντα χρόνια: είναι η στιγμή που οι αντροτραγανίστρες μεταμορφώνονται σε μητέρες και οι ρομαντικοί εξεγερμένοι σε γραφειοκράτες. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η ηλικία είναι μια φυλακή που μας καταδικάζει σε μια εποχή, σε μια γλώσσα, σε ένα στιλ. Διαμορφώνει ένα κοινό έθνος, ένα σύνολο από πιστεύω που η επόμενη γενιά θα πρέπει να απορρίψει για να επιβληθεί. Τους λάτρευα αυτούς τους μυθικούς λεβέντες όλο μούσκλια και ευκινησία, αυτές τις γυναίκες που από πάνω τους πλανιόταν πάντα η υπόσχεση ενός αλλιώτικου κόσμου, κι αναρωτιόμουν πώς θα γερνούσαμε, με ποιον τρόπο ο χρόνος θα μας τσάκιζε ή θα μας φερόταν καλά.
Ο Άγιος Ζιγκολό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου