Έχουν σωριαστεί σ' αυτό το κορμί
τόσες νύχτες απ' τη μεγάλη νύχτα
αποσπασμένες, φυσικά γλιστρώντας,
σκληρές και τρυφερές.
Κι όμως αυτή η ύπαρξη ζει το μεσημέρι
της ζωής της, το γλυκό πένθος του φωτός,
ηρωικά αποδεχόμενη μ' αυτό το φθαρμένο
κεφάλι, περιμένοντας απαλές πνοές... (φθάνουν).
Γευόμενη φρούτα στο βαθύ ήσκιο της νύχτας
νοιώθοντας τις ζεστές πέτρες στους αγκώνες της
είναι Δύσκολη ευτυχία, κατακτημένη...
Μαρτύριο αναγνωρισμένο σ' αυτό το κορμί που σωπαίνει
Δάκρυα, γηραιά ρυάκια
Ξεραμένο από τον άνεμο
Κρύπτη περάσματα του αίματος
Κυλώντας από τώρα στην τελευταία του μέρα.
Πηγή: Ποιήματα και Πεζά 1964-1999, εκδ. Νεφέλη, 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου