Κατερίνα Θανοπούλου - Τρία ποιήματα

ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Έτσι,
όπως ξημέρωνε ζωγραφίζοντας χρώματα
ανάμεσα στα μαύρα σύννεφα
πάνω στις άκρες του κύματος
αφήσαμε τα χρόνια
Υπομένοντας
τους πόνους όλων εκείνων των στιγμών
που ζήσαμε
περπατώντας
σε λεωφόρους και σοκάκια
Πάνω στις άκρες του κύματος
γλείφοντας
με τα μικρά δάκτυλα των ποδιών
τους αφρούς
αφήσαμε
τα δάκρυα του έρωτα
Περιμένοντας
-ακόμα και μές στο νερό-
να μυρίσει το θυμάρι
των παιδικών μας χρόνων
Με κείνη την απίστευτη ορμή
του θράσους
της νιότης
Αφήσαμε μια μια
τις ρυτίδες
κάθε χεριού που χαϊδέψαμε
Χαιρετώντας όλους εκείνους
που μας συντρόφεψαν
Εκεί,
που βημάτιζε ο ήλιος
στο νερό,
γραμμές της ώχρας έρχονταν
ώς τους μηρούς
που χάνονταν αργά
Πάνω στο κύμα
φιλήσαμε ένα ένα
τα άνθη που μας χάρισαν
τα δέντρα που φυτέψαμε
Περιμένοντας
-ακόμα και μες στο νερό-
πότε θα γεμίσει
γαλάζιο φως η θάλασσα

Η ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ 

Οι ήχοι ακούγονται όλοι

πλέον·

ακόμα και της σιωπής

Οι προβολείς σβήνουν

Μένουν τα φώτα των σωμάτων στο σκοτάδι

Μπλε, κίτρινο, λευκό ή μόνο μαύρο

Με τη σκιά να πεταλώνει τη μνήμη

να πνίγει το έλασσον της αθωότητας

Στο χαρτί –ενίοτε- μπλοφάρεις

στη ζωή προσδοκάς

κείνους που δεν·

και συνήθως εκπλήσσεσαι δυσάρεστα.

Η ποίησις ως ρέον του λόγου

απίστευτα σκληρή

απίστευτα απέρριτη στη σκληρότητα της.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΕΝΔΡΟ

Τα δέντρα μνήμη

Τα δέντρα μυρωδιά

Τα δέντρα εικόνα

Τα δέντρα συντροφιά

Όπως οι άνθρωποι

Η συκιά του παιδιού

Η λεύκα της εφηβείας

Ο ευκάλυπτος της Χαλυβουργικής

Η μουριά της παρέας

Το πλατάνι του παππού

Το κυπαρίσσι του πένθους

Η ελιά της ειρήνης

Το γιασεμί του έρωτα

Το πεύκο της επανάστασης

και κείνο το δέντρο των ονείρων

που ποτέ δεν θα γίνουν ζωή.

Πηγή: Ζώσα μνήμη, Άπαρσις 2021.