«ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΦΩΝΗ σου έρχεται σε μένα από μακριά, ενώ εγώ είμαι φυλακισμένος σ' ένα φανταχτερό κι αβίωτο παρόν, στο οποίο όλες οι μορφές της ανθρώπινης συμβίωσης έφτασαν στα άκρα του κύκλου τους και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιες νέες μορφές θα πάρουν. ΚΑΙ ΑΚΟΥΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ ΑΙΤΙΕΣ για τις οποίες οι πόλεις ζούσαν, και για τις οποίες ίσως, μετά τον θάνατό τους, θα ξαναζήσουν». «Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ που αφορά το μέλλον, αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην τη βλέπουν πια. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΕΙ συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο».
Μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης
[Πηγή: www.doctv.gr]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου