Το μεγαλύτερο μυστήριο του σύμπαντος δεν είναι η ζωή αλλά το μέγεθος. Το παιδί, που ζει μέσα στο θαυμασμό, την κατάπληξη, το δέος λέει: Μπαμπά, τι υπάρχει πάνω από τον ουρανό; Κι ο πατέρας λέει: Το σκοτάδι του διαστήματος. Παιδί: Τι υπάρχει πέρα από το διάστημα; Πατέρας: Ο γαλαξίας. Παιδί: Πέρα απ' το γαλαξία; Πατέρας: Κι άλλος γαλαξίας. Παιδί: Πέρα απ' τους άλλους γαλαξίες; Πατέρας: Κανένας δεν ξέρει.
Βλέπεις; Το μέγεθος μας συντρίβει. Για το ψάρι η λίμνη όπου ζει είναι το σύμπαν. Τι σκέφτεται το ψάρι όταν το τραβούν από το στόμα, μέσα απ' τ' αργυρό σύνορο της ύπαρξης, σε ένα καινούριο σύμπαν, όπου ο αέρας το πνίγει και το φως είναι μια γαλάζια παραφροσύνη; Όπου τεράστια δίποδα πλάσματα δίχως βράγχια το βάζουν σ' ένα ασφυκτικό κουτί και το σκεπάζουν με υγρά χορτάρια για να πεθάνει;
Ή μπορεί κάποιος να πάρει τη μύτη ενός μολυβιού και να την μεγενθύνει. Αυτός ο κάποιος φτάνει στο σημείο που άναυδος συνειδητοποιεί ότι η μύτη του μολυβιού δεν είναι συμπαγής αλλά αποτελείται από άτομα που περιστρέφονται σαν ένα τρισεκατομμύριο δαιμονισμένοι πλανήτες. Αυτό που φαίνεται σ' εμάς συμπαγές, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα χαλαρό πλέγμα που το κρατά ενωμένο η βαρύτητα. Ιδωμένες στην δική τους κλίμακα οι αποστάσεις ανάμεσα σ' αυτά τα άτομα μπορεί να γίνουν λεύγες, βάραθρα, αιώνες. Τα ίδια τα άτομα αποτελούνται από πυρήνες και στροβιλιζόμενα πρωτόνια και ηλεκτρόνια. Μπορεί κανείς να πάει παρακάτω στα υποατομικά σωματίδια. Κι ύστερα που; Στα ταχυόνια; Στο τίποτε, στο πουθενά; Όχι φυσικά. Δεν υπάρχει το τίποτε στο σύμπαν, τα πάντα το διαψεύδουν. Είναι παράλογο να θεωρήσει κάποιος πως υπάρχει ένα τέλος.
Αν έφτανες στα όρια του σύμπαντος θα έβρισκες ένα φράκτη και ταμπέλες που θα έλεγαν ΑΔΙΕΞΟΔΟ; Όχι. Μπορεί να έβρισκες κάτι σκληρό και καμπύλο, όπως θα βλέπει ο νεοσσός το αυγό από μέσα. Κι αν έσπαζες με το ράμφος σου το τσόφλι, τι εκτυφλωτικό φως θα πλημμύριζε την έξοδο σου στην άκρη του διαστήματος; Μήπως θα κοιτούσες παραέξω και θα ανακάλυπτες ότι ολόκληρο το σύμπαν μας δεν είναι παρά ένα κομμάτι ενός ατόμου πάνω σε ένα χορταράκι; Μήπως θα αναγκαζόσουν να σκεφτείς ότι καίγοντας ένα κλαράκι αποτεφρώνεις μια αιωνιότητα από αιωνιότητες; Ότι για την ύπαρξη δεν υπάρχει μόνο μια αιωνιότητα αλλά άπειρες;
Ίσως είδες τι θέση έχει το σύμπαν μας στο πλέγμα των πάντων - όχι μεγαλύτερη από κείνη ενός ατόμου πάνω σ' ένα χορταράκι. Είναι δυνατόν ό,τι αντιλαμβανόμαστε, από τον πιο μικροσκοπικό ιό ως το Νεφέλωμα της Κεφαλής του Ίππου, να περιέχεται σ’ ένα χορταράκι που μπορεί να μην υπήρξε παρά μια μοναδική εποχή σ’ ένα άλλο χρονικό σύστημα; Κι αν κοβόταν αυτό το χορταράκι μ’ ένα δρεπάνι; Όταν θα άρχιζε να πεθαίνει, δε θα διαχεόταν η σήψη στο σύμπαν μας και τη ζωή μας, κιτρινίζοντας και ξεραίνοντας τα πάντα; Ίσως έχει αρχίσει ήδη να συμβαίνει. Λέμε πως ο κόσμος έχει προχωρήσει, αλλά μπορεί στην πραγματικότητα να εννοούμε πως έχει αρχίσει να πεθαίνει.
Σκέψου πόσο μικρούς μας κάνει μια τέτοια θεώρηση των πραγμάτων, πιστολέρο! Αν ένας Θεός βλέπει τα πάντα, απονέμει άραγε δικαιοσύνη σε μια ράτσα ζωυφίων ανάμεσα σε μύριες ράτσες ζωυφίων; Βλέπει το μάτι Του το σπουργίτι που πέφτει, όταν το σπουργίτι είναι μικρότερο από ένα μόριο υδρογόνου που πλέει στα βάθη του διαστήματος; Κι αν το βλέπει… ποια μπορεί να είναι η φύση ενός τέτοιου Θεού; Πού ζει; Πώς είναι δυνατόν να ζει πέρα απ’ το άπειρο;
Φαντάσου την άμμο στην έρημο Μοχέιν, και φαντάσου ένα τρισεκατομμύριο σύμπαντα – όχι κόσμους αλλά σύμπαντα – μέσα σε κάθε κόκκο αυτής της ερήμου. Και μέσα σε κάθε σύμπαν άπειρα άλλα. Στέκουμε πάνω απ’ αυτά τα σύμπαντα, από την αξιοθρήνητη πλεονεκτική μας θέση μέσα στο χορταράκι μας. Με μια κλοτσιά μπορείς να τινάξεις ένα δισεκατομμύριο δισεκατομμύρια κόσμους στη σκοτεινιά, σπάζοντας μια αλυσίδα παντοτινά.
Μέγεθος πιστολέρο… μέγεθος.
Aπ' το προφίλ του Νίκου Γεωργόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου