Θα πω για το τραγούδι του κόκκινου σύννεφου
για τη βιασύνη της ανοιξιάτικης βροχής
για την πίκρα που δίνει ένας επιπόλαιος ήλιος
θα μιλήσω για μενεξέδες που μύρισαν μέσα στον Αύγουστο
για χαρές που ήρθαν κι' έφυγαν σαν κύματα
για τη φτήνεια ενός φεγγαριού τα ξημερώματα
θα πω για την αγωνία της πρώτης σιωπής
για την οδύνη μιας μέρας που έντυσε τα χρόνια
για μιαν ανέλπιστη ώρα που ήρθε για να γίνει ζωή
Οι άνθρωποι θα με λένε φλύαρο
μα εσύ θα ξέρεις
πως μιλάω για σένα.
Πηγή: Η τελευταία θάλασσα, Ίκαρος, 1945
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου