Δημήτρης Δασκαλόπουλος - Τα σιγανά ποτάμια

Τα σιγανά μονοσύλλαβα ποτάμια κυλούν τα νερά τους
ανάμεσα στα μαύρα και τα άσπρα τετράγωνα
των σταυρολέξων. Όταν είναι ήρεμα κατεβάζουν
νερά χαριτωμένα κι όταν πεισμώσουν αποκαλύπτουν
πέτρες, χώματα και πνιγμένους. Το ξέρουν καλά
πως δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν Δούναβης, Αμαζόνιος,
Νείλος, ούτε καν Πηνειός. Πάνω τους καθρεφτίζονται
τόξα και πολύπαθες λυγαριές, γέφυρες και σύννεφα.
Κάποτε στην ακροποταμιά τους κάθονται γέροντες
αναπολώντας την χαμένη πατρίδα ή τη βουβή αγάπη
και άλλοτε νύμφες, σάτυροι και γυμνές αμαζόνες.
Μου αρέσουν πολύ αυτά τα σιγανά ποτάμια
τα μονοσύλλαβα και δυσεύρετα που επιβιώνουν
στα σιβυλλικά σταυρόλεξα, όπως ακριβώς επιζούν
οι στίχοι παλαιών ποιητών στη μνήμη των νεοτέρων.
Κι όταν αρχίσει να χαμηλώνει το φως, κι’ όταν
Θαμπώσουν οι αναμνήσεις, τα σιγανά ποτάμια
Ξέρουν πώς να εγκαταλείψουν το πέλαγος
Και να στραφούν προς τα μαύρα νερά του Αχέροντα.

Τα χρόνια που θα έρθουν