εγώ θα βλέπω και θα βλέπω ακόμα
τόσο μακριά, τόσο προσεχτικά,
με την οξύνοια και τη διαύγεια των μελλοθανάτων.
Βλέπω των αγαλμάτων τη βουβή αποσύνθεση
την κατακρήμνιση των μαυσωλείων
διακρίνω μιαν αδιόρατη παλίρροια
στην αρυτίδωτη αδιαφορία των λιμνών.
Βλέπω τα αιωνόβια δέντρα να ριγούν
απ' την αιμορραγία των χυμών τους
ενώ οι κορφές τους ανεμίζουνε θριαμβικά
σημαίες αθεράπευτης αλαζονείας.
Κάτω απ' το φως που σιγοκαίει τη σάρκα σου
την υποδόρια μετανάστευση των ελπίδων
πάνω απ' τη Χιροσίμα των ονείρων μου
το μανιτάρι μιας παγκόσμιας μελαγχολίας.
Αμαλία Τσακνιά, Τα Ποιήματα (1969-1984)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου