Χριστόφορος Λιοντάκης - Ποιήματα

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

 Ένα αμυδρό φωτάκι

σε μια παλάμη μέσα λαμπυρίζει.

Αντικατοπτρισμός μάλλον θα ΄ναι.

Ώσπου στ’ αυτί του τ’ ακουμπά:

έλα ρε , πού ρε μαλάκα;

Η τρυφερότητά του με κερδίζει.

Δυο χαλαροί δίπλα μου με λυμένα κορδόνια.

Απ’ ό,τι πιάνω:

-Κατάπιε το.

-Με τίποτα δεν κατεβαίνει.

-Ε, τότε φτύσ’το.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ό,τι φαντάζεσαι πως λείπει
η ηδύτητά σου το αναπληρώνει.
Ανατρέποντας τους κανόνες του ωραίου.
Από της αμηχανίας σου τη στενωπό
ξεχύνονται αθώοι χυμοί
Και στο φως σιωπηλά σε αποδίδουν


Η ΠΡΟΘΥΜΗ ΦΩΝΗ

Μόνο γιατί δε σε περίμενα.
Μόνο για την πρόθυμη φωνή σου.
Μόνο γιατί δε θα σε ξαναδώ.
Θα 'σαι το παρόν του μέλλοντός μου.


ΕΓΚΑΙΡΩΣ

Μεθυσμένος μαζί σου
κι εσύ με την ταχύτητα
Ευτυχώς φρενάραμε
κι έτσι γλιτώσαμε την αιωνιότητα.


ΑΒΥΣΣΟΣ ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ

Σε φόρεσα να κρύψω την ερήμωση.
Σαν αποφόρι ακόμη σε φορώ.

Πηγή: Στο Τέρμα της Πλάνης, Αθήνα: Καστανιώτης 2010. 

ΜΑΤΑΙΕΣ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ

Είναι βρεγμένα τα μαλλιά του
Το σακίδιό του γέρνει στη δική μου τη μεριά
Βρέχει, νομίζεις, προς στιγμή
Μα είναι ήχος από ακάθαρτα νερά
Η τρυφερότητά μας πλέει στην αμμωνία
Η τρυφερότητά μας έχει μόνο βλέμματα
Και χέρια - κυρίως χέρια
Κάποτε και μια λευκή κηλίδα
Αν το χέρι... κι όταν ο καθρέφτης βοηθά
Η τρυφερότητά μας είναι θέμα θέσης
Σε μια σκακιέρα που χωρούν μόνο εφτά.

Οδός Πανός – τ.88, Σεπτ. 1996

ΤΕΛΕΤΗ

Το πάθος λιγόστευε
Καθώς ανοίγανε κονσέρβες μπύρας
Το πένθος ύψωνε φυσαλίδες
Το φως ναρκοθετούσε τ’ ανοιχτά τους στόματα
Είχαν τελειώσει τ’ αντισηπτικά
Τα λόγια πυοροούσαν
Τον εμετό ν’ αποφύγεις θέλοντας
Κατάλαβες πως τα χέρια σου
Δεν ήταν δικά σου
Κι όμως δεν έφυγες
Ρύθμιζες το φόβο σου με δόσεις
Και κριτική έκανες
Και μην απολογείσαι
Αφού και τώρα
Κινδυνεύεις
Να γράψεις στίχους
Ίσως και ποίημα

Το Δέντρο – τ. 9, Ιούλ. 1979

Πηγή: http://umhomemgrego.blogspot.com/