Κ. Γ. Καρυωτάκης - Το πιάνο

Μπροστά στο πιάνο κει το μεγαλόπρεποπανώρια κόρη κάθεταικι απλώνει στ’ άσπρα πλήχτρα του ανάλαφρατα χέρια της τ’ ασπρότερα. Ριγούν αυτά στ’ ονειρευτό της άγγισμακι όλο πηδάν χαρμόσυναστα χάδια που τα δάχτυλα τ’ αφρόπλασταατέλειωτα σκορπίζουνε. Και χύνονται στη μυρωμένη κάμαρα που λάμπει ολοφώτιστητρελοί σκοποί, απόκοσμοι, ουράνιοικαι μελωδίες βαγνέριες. Γιομάτη πόνο μια στροφή ακούγεται,βαριά χτυπούν τα δάχτυλα, και σαν σιγοπηδά το πιάνο φαίνεταιπως τρέμει μες στο θρήνο του. Και τ’ ανθογυάλι’ αυτά που το στολίζουνεκουνιούντ’, ανατριχιάζουνεμε τ’ άνθια τους μαζί, που χάμω γέρνουνε— θαρρείς από τη λύπη τους.

/[ΕΦΗΒΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ, 1913‒1916]