Henri Michaux - Ποιήματα

Τοπία

Tοπία ειρηνικά ή ερημωμένα.

Τοπία πιότερο του δρόμου της ζωής παρά της

επιφάνειας της Γης.

Τοπία του Χρόνου που κυλάει αργά, σχεδόν ακίνητος

και κάποτε σαν προς τα πίσω.

Τοπία κουρελιών, ξεσκισμένων νεύρων, τραγουδιών νοσταλγικών.

Τοπία για να καλυφθούν οι πληγές, το ατσάλι,

ο κρότος, το κακό, εποχή, η θηλιά στο λαιμό,

η επιστράτευση.

Τοπία για την κατάργηση των κραυγών.

Τοπία όπως σκεπάζουμε μ’ ένα σεντόνι το κεφάλι.

Ζωή μου

Φεύγεις χωρίς εμένανε, ζωή μου.
Κυλάς,
Κι εγώ δεν έχω κάνει ακόμη ένα βήμα.
Μεταφέρεις αλλού τη μάχη.
Μ’ εγκαταλείπεις έτσι.
Δεν σ’ ακολούθησα ποτέ.

Οι προσφορές σου είναι σκοτεινές.
Το ελάχιστο που θέλω, ποτέ δε μου το φέρνεις.
Φταίει αυτή η έλλειψη που τοσα επιθυμώ.
Τόσο πολλά, σχεδόν τα πάντα…
Φταίει αυτό το ελάχιστο που λείπει και που ποτέ
δε φέρνεις.

Η λίμνη

Όσο κι αν πλησιάσουνε τη λίμνη, οι άνθρωποι
δεν γίνονται γι’ αυτό βατράχια ή λαβράκια.
Χτίζουν τις βίλες τους τριγύρω της, μπαίνουν
συνέχεια στο νερό, γίνονται γυμνιστές… Αδιάφορο.
Προδοτικό και άπνευστο για τους ανθρώπους το
νερό, πιστό και θρεπτικό για τα ψάρια, συνεχίζει ν’
αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως ανθρώπους και
τα ψάρια ως ψάρια. Και μέχρι τώρα, κανείς
φυσιολάτρης δεν μπορεί να καυχηθεί ότι
αντιμετωπίστηκε αλλιώς.

Από τη συλλογή Με το αγκίστρι στην καρδιά, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2003. Μετάφραση: Αργύρης Χιόνης.

Aναδημοσίευση από: https://tokoskino.me