Ζωή Καρέλλη - Οι ουλές

Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές.
Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.

Κι ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι.

Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)

Αναδημοσίευση από: https://thepoetsiloved.wordpress.com/2016/10/31/zoe-karelli-oi-oules-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AD%CF%82/