Γιώργης Παυλόπουλος - Αλησμόνητη μέρα

Καθώς κατέβαινε τη σκάλα
στάθηκε για να κοιτάξει τη θάλασσα
και η θάλασσα είχε χαθεί.
Είχαν κολλήσει τ' άλογα του Ήλιου
στη μαύρη λάσπη του βυθού
πάνω καιγόταν σαν ψαθί ο ουρανός
και κάτω η μέρα έσβηνε μέσα σε κόκκινο σκοτάδι....

Πάψε, είπε,
πάψε να σκηνοθετείς τη θλίψη σου
και κοίτα:
Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά
και η θάλασσα λάμπει
κι εσύ κατεβαίνεις τώρα τη σκάλα
μέσα στο φως και στη δόξα
μιας μέρας αλησμόνητης.

Πού είναι τα πουλιά;