Quoi, toujours? Entre moi sans
cesse et le Bonheur!
G. DE NERVAL
Ίσως τούτη η νύχτα να μην είναι νύχτα
ένας ήλιος ειδεχθής πρέπει να ’ναι, ή
κάτι άλλο, ή οτιδήποτε…
Τι ξέρω εγώ! Λείπουν λέξεις,
λείπει ειλικρίνεια, λείπει ποίηση,
όταν το αίμα δακρύζει και δακρύζει!
Θα μπορούσα να είμαι τόσο ευτυχισμένη αυτήν τη νύχτα!
Αν μονάχα μου δινόταν η ευκαιρία να ψηλαφίσω
τις σκιές, ν’ ακούσω βήματα,
να πω «καληνύχτα» σε οποιονδήποτε
βγάζει βόλτα το σκύλο του,
θα έλεγα άσπρο το φεγγάρι, θα το
κοιτούσα θα σκόνταφτα
πάνω σε πέτρες τυχαία, όπως συμβαίνει.
Αλλά υπάρχει κάτι που διαπερνά το δέρμα,
μια τυφλή οργή
που ρέει στις αρτηρίες μου.
Θέλω να φύγω! Κέρβερε της ψυχής μου
Άσε, άσε με να διαπεράσω το μειδίαμά σου!
Θα μπορούσα να είμαι τόσο ευτυχισμένη αυτήν τη νύχτα!
Ακόμη μένουν όνειρα ανεκπλήρωτα.
Και τόσα βιβλία! Και τόσα φώτα!
Και τα λίγα μου χρόνια! Γιατί όχι;
Ο θάνατος είναι μακριά.
Δε με κοιτά. Τόση ζωή Κύριε!
Για ποιο λόγο τόση ζωή;
μετάφραση: Στάθης Ιντζές
Πηγή:https://thraca.gr/2016/04/alejandra-pizarnik-2016.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου