Ξενυχτώ με το ζωάκι
που ’χει κάνει για φωλιά του
το σιφόνι της κουζίνας.
Κρέμομαι και κάνω κούνια
στον ιστό μίας αράχνης
γλείφοντας αφρό της πάχνης.
Ένα τραγικό πουλί
έξω στο μπαλκόνι
με το ράμφος με τσακώνει.
Φίλοι της αγρύπνιας
ανοιχτόκαρδοι πονετικοί.
Μόνο η μνήμη αντιδικεί.
Κάτω απ' τη σκόνη τρέχω
στις φωτογραφίες
ξεκάλτσωτη επταετής.
Μια συλλογή από
χαρτοπετσέτες χρωματιστές
φυλάκισε της νιότης ενοχές.
Τέταρτη ώρα του θανάτου
πνιγμένη στα κτερίσματα
τις θαυμαστές μου λεπτομέρειες.
Σε σκέφτομαι
κι αμυγδαλιές
ποτίζονται στο στόμα μου.
Κάπου ν' ακουμπήσεις, Μελάνι 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου