Δημήτρης Νικηφόρου-Όπως τα τρυγόνια

Παλίρροιες ρηχών ακτών
μου γλείφουν τον αφαλό
κι' αποτραβιούνται
αφήνοντας την καρδιά μου στεγνή.
Στα βαθιά σαν βρεθώ
γίνομαι ξύλινο σκαρί
στο νόστο της εργένικης εστίας.

Στις ρίζες μιας μονόχνωτης φτιάξης
ρουφώ την υγρασία των μουσώνων.
Όρτσα στους έρωτες ταξιδεύω
με τα πανιά να τσιτώνουν στους αληγείς
ωσότου γίνουν αθύρματα.
Κάβο δεν πιάνω.
Με την πλώρη ανάστροφα ξεμακραίνω
προτού νεκροί με καθηλώσουν ανέμοι.

Από τη μητρική γαστέρα
ένα παιδί παρασιτεί στο κρανίο μου
και εγώ γονιός αμέριμνος
το ξεχνώ στους δρόμους
σε ξένα κρεβάτια
σε υποσχέσεις που αθετώ
μα δεν παραπονιέται ούτε με παρατά
για τίποτα στον κόσμο.

Άγρυπνο περιμένει τα βράδια
με παραστέκει να ξεντυθώ
κουρνιάζει δίπλα μου ώς να με πάρει ο ύπνος.

Εκείνο δεν κοιμάται ποτέ
γιατί φοβάται μήπως ξυπνήσει γέρος
και πεθάνει πριν από μένα.
Πιστεύει μόνος δεν θα τα βγάλω πέρα
και θα σκορπίσω
όπως τα τρυγόνια
στην πρώτη γερή ντουφεκιά.

.Νύχτες Ρηχών Ερώτων - 1982

Πηγή: https://www.facebook.com/dimitris.houndimi