Μίλτος Σαχτούρης - Τ' αδέρφια μου

Τ’ αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον
κόσμοείναι τ’ αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα
στον ουρανό

και νά ο μεγαλύτεροςμε μια ανοιξιάτικη μαύρη γραβάτα
που χάθηκε μέσα σε σπηλιές θεόστραβεςκαθώς κυλούσε παίζονταςπάνω σε ανεμώνες κόκκινεςγλίστρησεμες στου θηρίου τ’ άγριου τα ματωμένο στόμα

ύστερα ο άλλος μου αδερφός που κάηκεπουλούσε κίτρινα βεγγαλικάπουλούσε κι άναβε κίτρινα βεγγαλικά—Όταν ανάβουμε —έλεγε— φωτιάθα διώξουμε από τους κήπους τα φαντάσματα
θα πάψουν να μολύνουν τους κήπους τα φαντάσματα—Όταν ανάβουμε —έλεγε— κίτρινα βεγγαλικάμια μέρα θ’ ανάψει ο ουρανός γαλάζιοςκι ύστερα ο τρίτος και ο πιο μικρόςπου έλεγε πως είναι νυχτερίδα
γι’ αυτό αγαπούσε τα φεγγάριακαι τα φεγγάρια μια νύχτα τον εζώσανεκόλλησαν γύρω γύρω και τον έκλεισανκόλλησαν γύρω γύρω και τον έπνιξαντον έλιωσαν γύρω γύρω τα φεγγάρια

Τ’ αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον
κόσμοείναι τ’ αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα
στον ουρανό

Τα Φάσματα ή η Χαρά στον άλλον δρόμο

Πηγή: http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=8&text_id=2802