«…Η φύση δε γνοιαζότανε είχε θέσει ένα ορισμένο καθήκον μπροστά στη ζωή, της είχε δώσει έναν Νόμο. Ο προορισμός της ζωής ήτανε η διαιώνισή της. Ο Νόμος της ήτανε ο θάνατος.
Ένα νέο κορίτσι ήταν ένα όμορφο πράγμα στην όψη στην αφή –στητά στήθη, πηδηχτό βάδισμα και φωτιές στα μάτια. Ωστόσο ο προορισμός της ήταν ακόμα μπροστά της. Το φως μέσα στα μάτια της αύξαινε, το βήμα της γρηγόρευε, ήτανε τώρα τολμηρότερη με τους νέους άντρες που γίνονταν μπροστά της δειλοί. Κι ολοένα ομόρφαινε περισσότερο ώσπου κάποιος κυνηγός την έπαιρνε στη σκηνή του να του μαγειρεύει, να του δουλεύει και να του κάνει παιδιά. Και μόλις άρχιζαν να έρχονται τα παιδιά αραδιαστά η ομορφιά της την άφηνε. Το σώμα της ασχήμαινε, τα πόδια της σέρνονταν και τα μάτια της έχαναν την όρασή τους σιγά σιγά. Μόνο τα μικρά παιδιά ένιωθαν ακόμα χαρά στο άγγιγμα του προσώπου της δίπλα στη φωτιά . Η δουλειά της είχε τελειώσει. Είχε επιτελέσει τον προορισμό της, το καθήκον της…»
(Από το διήγημα του Τζάκ Λόντον, «Ο νόμος της ζωής».)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου