Στρατής Πασχάλης - Μυστική νωπογραφία

Δέν εἶναι οἱ ἄγγελοι ἀπ’ τή γενιά τῶν σπουργιτιῶν. Ἄλλοτε ξέραμε πώς κατοικοῦν κάπου κοντά στή σιωπή και δυτικότερα ὁδεύουν ἀπ’ τίς ἀγέλες τῶν κυπαρισσιῶν ζητώντας μάταια νά ξαποστάσουν στοῦ κοριτσιοῦ τό σπιτικό πού βουρκωμένο κι ἄγονο παντοτινά προσμένει. Καί κάποτε βαρύθυμοι στή νύχτα μασκοφόροι ὅτι μιμοῦνται ὅσο κανείς τόν ἀπαλό τοῦ ὕπνου καλπασμό καί περιφέροντας στιλέτα πῶς φοβερίζουν τά πουλιά κι ἄγρυπνοι ὅτι προσεύχονται μέ στόχαση ἀγριμιοῦ προτοῦ περάσει τό σκοτάδι ἀπό τά φίλτρα τῆς αὐγῆς γιά μιά στιγμή μονάχα. Μά ὅταν σέ νιώσουν νά σαλεύεις ὁδοιπορώντας πλάι τους δέν ἀξιώνονται νά ποῦν τό μυστικό : Ὅτι ποτέ τους δέν ἀνθίζουνε τά δέντρα. Ἀλλά γιά λίγο μόνο πλανεμένα μές στήν ἀγάπη ὀνειρεύονται. Αὐτό πού οἱ ἄνθρωποι καλοῦν ἀνθοφορία. Ὅμως ἐγώ πού τό μυστήριο κατέχω θαρροῦσα κάποτε πώς ἤμουν περιούσιος. Ἀλλά τό τίμημα γιά τέτοιες διδαχές – νά ζώνουνε τή σκέψη σου μελαχρινά καθώς ριπές τά περιστέρια στά ξαφνικά χλαπαταγώντας. «Ἀνακτορία»