Στρατής Πασχάλης - Μιχαήλ (ἀπόσπασμα)

Ἀπ’ ὅ,τι τό μηδαμινό καί καταπονημένο θ’ ἀναδυθεῖ μιά
βάναυση μυσταγωγία
ὅταν ἐσύ θά ξεχυθεῖς –φωτιᾶς μυστήριο– ἀπό τήν πύλη
πού ἔστησαν τοῦ μεγαλείου οἱ ἧττες
καί κάθε στίγμα ἤ βδέλυγμα στῶν οὐρανῶν τή δίνη
θά καεῖ,
κι ὅ,τι ὀνόμασαν οἱ ἄνθρωποι καλό ἤ ὡραῖο κατάρα θά’
ναι κι ὄνειδος
γιά τίς καρδιές πού θά δεχτοῦν τόν ἄξαφνο ἐρχομό σου,
μιᾶς ἀγαλλίασης καταιγισμός, ὅπου οἱ σοφοί θά δώσουν
λόγο
καί οἱ ἐνάρετοι θά συντριβοῦν, κι ἡ ὕπαρξή σου θά δη-
λώνεται ἀπό μακριά ἐντέλει
σ’ ἐκείνους πού θ’ ἀξιωθοῦν τῆς νίκης σου τά ἔργα,
δέος ἀγάπης, νά κοιτοῦν σκυμμένοι ἀπό τά ὕψη, ’κεῖ ὅ-
που θά’ χουνε κρυφτεῖ,
ἄμαχοι κι ἄναυδοι, στή θέα νά τρομάξουν – ἐσύ ν’ ἀρ-
δεύεις, δίκτυο φλόγας, τά κτήματα τοῦ καθαρμοῦ.

«Μιχαήλ»

Πηγή:http://www.ekebi.gr/dam/poems.aspx?tmp=1&item=374