Γιώργος Σεφέρης - Θερινό ηλιοστάσι [ΙΔ΄]

Τώρα,με το λιωμένο μολύβι του κλήδονατο λαμπύρισμα του καλοκαιρινού πελάγου,η γύμνια ολόκληρης της ζωής· και το πέρασμα και το σταμάτημα και το πλάγιασμα και το τίναγματα χείλια το χαϊδεμένο δέρας,όλα γυρεύουν να καούν. Όπως το πεύκο καταμεσήμερακυριεμένο απ’ το ρετσίνι βιάζεται να γεννήσει φλόγακαι δε βαστά πια την παιδωμή— φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτηκαι να τη σπείρουν.Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά. Κι εκείνα ακόμη που δεν πέρασανπρέπει να καούντούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιοςστην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου. /ΤΡΙΑ ΚΡΥΦΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ / Πηγή: http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=1&text_id=3206