Και έμαθα να κατρακυλώ
Όλο και πιο γρήγορα
Γεμίζοντας σκούρες μελανιές
Σαν τα βαριά χώματα ενός βιομηχανικού δειλινού
Ω κήποι με τα ζωντανά αγάλματα
Και τα φρεάτια της νύχτας
Που μέσα μας ελοχεύουν τα μάτια δύο κτηνών
Ω εθνικές οδοί με τις λευκές λωρίδες
Και τα κίτρινα φώτα πορείας
Που πάντα σας οδοιπορούν δύο πεθαμένοι
Ω μεγάλες γέφυρες με τα στηθαία
Και τους συρμάτινους πυλώνες σας
Που από κάτω σας κυλούν δυο ποτάμια αίματος
Τωρα πια απλώνομαι σαν το βαθύ σκοτάδι
Σκεπάζοντας τα μάτια μας με πένθος
Και βαριά πληγωμένος
Κρεμασμένος στ' αγκίστρια της μνήμης
Που σβαρνίζουν την αθανασία
Ξεψυχώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου