Κίμων Ρηγόπουλος - Ό,τι μπόρεσα να πάθω

Επιγραφή 1

Στο χείλος της αβύσσου ο κόσμος όλος

τι σαρκώδη χείλη, θεέ μου

να συγκρατούν τόσους αιώνες βάρος ασήκωτο!

*

Ημέρες χωρίς ρίγος

Κατέρρευσε του Μανιχαίου η σιδηρά μεσοτοιχία

κόλαση και παράδεισος έγιναν ένα

ημέρες χωρίς το ρίγος της εσπέρας

την υπόσχεση του πρωινού

τι να σημαίνει η Δευτέρα αν δεν σημαίνουν οι Κυριακές;

όταν ο λόγος διασύρεται τι να σου κάνει ο υπαινιγμός;

Χρειαζόμαστε την υπερβολή

τον όλεθρο του έρωτα

την αγωνία ευρύχωρη προ πάντων

κάθε μορφή του στεναγμού που δεν θα γίνει κλάμα

Μια πίστη τοις μετρητοίς χρειαζόμαστε και όχι επί πιστώσει

πίστη που αγριεύει για να εκβάλει στην τρυφερότητα

Όχι άλλες ιστορίες απ' το στρατό

ας σωπάσουμε αν δεν έχουμε κάτι να πούμε

αν μας καταδικάζουν στον τρόμο η θέα του μέλλοντος και

του γείτονα τα παράθυρα τα κλειστά

Για να φροντίζουμε τα νώτα μας

ξεχάσαμε το πρόσωπό μας

αυτός ο ξένος μέσα μας τι θέλει τέτοια ώρα;

*

Ό,τι μπόρεσα να πάθω

Το μετόχι μιας μονής που δεν υπάρχει

μια εκκλησιά χωρίς μητρόπολη είναι το ποίημα

ξεκλείδωσέ το με το κλειδί της λύπης

κι άναψε ένα κερί στην αγρύπνια μου

Είμαι για σένα ο ευρύτερα άγνωστος

αυτός που εκβιάζει με λόγια έναν καλό σου λόγο

Όλα τα θέλω μου τα κάνει θα ήθελα η επίγνωση

παροιμιώδης η αστοχία υλικών

Αφού με πληροφορήσεις για το νόημα της ζωής σου

είμαι πρόθυμος να δεχτώ και το νόημα του θανάτου μου

Σου μιλώ στον ενικό και σε πρώτο πρόσωπο

είναι αργά για προσχήματα

έγινε πόνος η γραφή και η γραφή γραφτό μου

Μια μορφή μόνο ζητώ

αυτήν που αναγκάζει τις λέξεις να πουν την αλήθεια τους

Σε ό,τι μπόρεσα να πάθω

αρκούμαι σε αυτό

τα υπόλοιπα ωραιολογίες και αέρας κοπανιστός

Ανάμεσα στο βέλασμα και το ουρλιαχτό

εκτείνονται τα ίχνη του ανθρώπου, ίχνη της σιωπής

*

Να λυθεί επιτέλους η παρεξήγηση

Πρόκειται για μεγάλη παρεξήγηση που κάποτε πρέπει να λυθεί

καταδικασμένος στη δημόσια φλυαρία

ζήτησα έλεος

και μου δόθηκε σαν χάρη μια κατ' οίκον σιωπή

Εδώ μέσα σε εγκαταλείπει η πίστη σου

όπως σε εγκαταλείπουν οι αισθήσεις σου

το σπίτι παριστάνει τη θάλασσα κι εγώ τον ναυαγό

άλλοτε παριστάνω το απότιστο χωράφι που εκβιάζει τον καρπό

ρόλοι σε θέατρο ερείπιο και χαλασμένο σκηνικό

πρόβες και πάλι πρόβες χωρίς τη φιλοδοξία της πρεμιέρας

Να προλάβω τουλάχιστον, να προλάβω

να φυγαδεύσω κάποιες ιδέες που ο ήλιος δεν τις έχει δει

να τις στείλω μακριά στα εύκρατα κλίματα

φορτωτική με έξοδά μου, προσοχή εύθραυστον

αποστολή του πανικού σε άγνωστο παραλήπτη

Ύστερα θα πιάσω φιλίες με τον έξω κόσμο

θα με θυμούνται άραγε;

τι κάνετε, πώς είστε, τέλειωσαν το σχολείο τα παιδιά;

τα έργα προχωρούν, ιδρύθηκε ο άνθρωπος;

πότε θα το γιορτάσουμε να βάλω τα καλά μου και να βγω;

*

Τα μαστορέματα

Ας αρχίσουμε λοιπόν από την έρημη γειτονιά

για να φτάσουμε κάποτε και στην έρημη χώρα

από την καθ' ημάς αλήθεια στον ξένο πόνο

Πες μου Γεράσιμε

μπορεί να γίνει αναδάσωση με τις ψυχές καμένες;

Πλαστικοί χειρουργοί μας ανέλαβαν

σβησμένες ρυτίδες, σβησμένες χαρακιές σε πρόσωπα σβησμένα

τσίγκινα δικαιώματα

και δέρμα του τοίχου ατάραχο

ούτε ένα ρίγος δεν σου χαρίζεται

έτσι να μοιραστείς αυτήν τη νύχτα που έχει τον ατελείωτο

Παρείσακτοι ή ακατάδεχτοι, Γεράσιμε

ή μήπως είναι το ίδιο;

οι ένοπλες δυνάμεις μας γιατί πάντα γυρίζουν άοπλες;

Μια φορά τον μήνα θα πληρώνουμε τον λογαριασμό του τηλεφώνου

μια φορά τον μήνα θα έχουμε να σκεφτόμαστε ότι έχουμε

να πληρώσουμε

τον λογαριασμό του τηλεφώνου

έτσι ασκείται η μνήμη, Γεράσιμε Λυκιαρδόπουλε;

για να χτυπάει μια φορά τον μήνα το τηλέφωνο;

Παλέψαμε να μην έχουμε για να είμαστε

αλλά βρεθήκαμε πολύ άκρη για να βρούμε την άκρη

Γράφουμε ποιήματα και τα διαβάζουμε στο χαλασμένο ηχείο

του φωταγωγού

μαστορεύουμε το απούλητο κληρονομικό, αγαπημένε Γεράσιμε

Κίμων Ρηγόπουλος

Ό,τι μπόρεσα να πάθω

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΚΨΜ

2024

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη