Δεν ήταν τόσο οι Απόκρηες
Όσο αυτό το βαθύ αίσθημα άνοιξης
Που απ’ τον αέρα περνούσε
Στις κλειδώσεις
Σαν τράνταγμα ελευθερίας
Που απογείωνε την υγρασία
Κι έκανε τον βοριά ν’ αναστατώνει
Την χειμέρια νάρκη του κορμιού
Δεν ήταν καθόλου οι Απόκρηες
Το αποκορύφωμα που πνίγοντας
Μέσα στο κρασί, θα αφάνιζε
Την κούραση και τον φανατισμό
Μόνο ένα αίσθημα απογείωσης
Ένα αίτημα αποκαθήλωσης
Απ’ τη σιωπή σε ένα ξέσπασμα
Στην υποψία του ακόμα ξέφρενο
Σε ένα αίνιγμα βλάστησης
Και άφρονης λαχτάρας
Θανάσης Χατζόπουλος, Πρόσωπο με τη γη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου