Μεσάνυχτα από λέξεις
Που η μέρα θα κατέβαζε κρουνό γυμνά κουφάρια
Γλυφό στο αίμα να προσκυνάει το νερό
Κι εκεί στο ήπαρ της αγρύπνιας, το απ’ τη νύχτα μελανό,
Το ίδιο καπνισμένο όνειρο σαν από αιώνες έφερε
Αυτόματα ο στιγμιαίος σε τσακισμένα βλέφαρα ύπνος
Πέρασε από τον ουρανό σκιά και σαν τον εαυτό του
Είδε πως μέσα στην αγρύπνια του εκοιμήθη
Κι αιφνίδια τον διαπέρασε φωνή προπάτορα
Και συριγμός από σύμφωνα κρουστά, μειλίχια, έρποντα
Μέσα στο σκοτάδι, μ’ άρθρωση καθαρή και λόγια, ελληνικά
«Εσύ, της τελευταίας γενιάς όγδοη γέννα,
Λάβε την τύχη στο σαρκίο σου, παράλαβέ την
Και χτίσ’ τη σε σημαίας ιστό σημάδι»
Τα λόγια ακροπάτησαν κι όπως παιδί
Τον πήραν απ’ το χέρι να τον ξεναγήσουν
Κι αντί να κινηθεί, σαν να ’χυσε μολύβι σε μελάνι
Η μνήμη, κι άρχισε μες στο άγγιγμά τους
Να πετρώνει από πράξεις που ωρίμαζαν σε Ιστορία
Δάχτυλα, πήχυς και βραχίονας κι από κοντά η ψυχή
Που του ’φευγε από αριστερά, το βουερό ημισφαίριο
Της λήθης και η πνιγμένη από τις πρώτες αναμνήσεις του
Χαρά, μάχες της νιότης του κι οι δύο συμβίες
Από όλβια έτη ζωντανά μέχρι τα κάτω άκρα
Και τα μάτια μάταια τον περπάτησε
Κίτρινο ρίχνοντας θάμπωμα μεμιάς και
Δίνοντας στης πέτρας τα σφυρά αναφορά
Ώσπου εκεί όπου για χρόνο ελάχιστο στον ύπνο δόθηκε
Ξύπνησε με πλήρη την αλήθεια του, έρημος, προγονική σκιά
Σε γεγονότα άλαλα μέσα τους πετρωμένος
Πηγή: Θανάσης Χατζόπουλος, Υπό κατασκευήν σημαίες, εκδ. Πόλις, Αθήνα, Φεβρουάριος 2021, από την ενότητα «Χάραμα στον Κεράτιο», σσ. 15-16.
Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid023VdYMVy8YeWyoVNTurFwyLDn5RrNQegWDt6WuNgmhK52e9yWHENBpfEboRdNB7r4l
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου