Χάρης Μεγαλυνός -Ποιήματα

 Το νησί του Πολύφημου

 

Το τριζόνι βγήκε μέσα απ’ το αυτί του Κύκλωπα.

[…]

Το καλοκαίρι, στεφανωμένο με τριπλή σειρά γαϊδουράγκαθα,

με χλωρά κουκιά και κρίταμο,

μίλησε και είπε:

Συνεχίστε να διψάτε για κατσικίσιο τυρί

Εσείς οι λαμνοκόποι της χειμωνιάτικης θάλασσας και των αλκυο-

νίδων

που έτσι τυχαία τοποθέτησε ο Ποσειδώνας πάνω στ’ αφρισμένα

κύματα

 

 

Συμβάν

 

[…]

Γιατί προπάντων η τραχιά τούτη ώρα πρέπει να παρέλθει,

το χθες να μην παγώσει στο σήμερα του χωρισμού

κι οι εκτάσεις οι έρημες να φθάσουν απ’ το αλάτι της θάλασσας

στην επίπεδη αμμουδιά του καλοκαιριού.

 

 

Ενθάδε

 

Όποτε κι αν πεθάνουμε

όλοι μας θα έχουμε πεθάνει πρόωρα,

λίγο πριν σβήσουμε το τελευταίο κεράκι

στην τούρτα των γενεθλίων μας,

λίγο πριν κολυμπήσουμε στην πιο γαλάζια θάλασσα

λίγο πριν δώσουμε το πρώτο μας πραγματικό φιλί.

 

 

Η θέα ενός παιδικού δωματίου από ψηλά

 

Ακρωτήρια

Δίχως την πρόσμειξη

της απαστράπτουσας θάλασσας

με νωχελικότητες και γλώσσες ξηράς

πρόβολοι, καράβια

πριν να τα στείλει ο καπετάνιος τους

να τσακιστούν

κάτω από βροχοφόρα σύννεφα

σε ορμητήρια

απ’ όπου κάνουν ρεσάλτο

σαν πειρατές οι θάνατοι[…]

 

 

 

Τέλη Αυγούστου

 

[…]

Λιγοθυμία, ατονία, εκμηδένιση

Στα ρούχα της ντουλάπας,

Ίχνη βαψίματος στο λάστιχο των μπανιερών,

Ανίερες συμμαχίες

Των μακό με τις νάιλον ξαπλώστρες

Και τις μυκητιάσεις της θάλασσας.

 

Ας τελειώσει λοιπόν κι αυτός ο Αύγουστος

με τις ριγωτές πλατφόρμες,

τις εσπαντρίγιες, το λινάρι,

ριγμένα με ασφάλεια

στο βάθος της βαλίτσας,

σαν να αποσυμπιέζονται

απ’ τον αέρα του καλοκαιριού

οι αναπνευστήρες

σαν να αμαυρώνονται

απ’ τις τσουχτερές τιμές των ξενοδοχείων

λιμενοβραχίονες και σέπιες απογευματινές,

απ’ αυτήν την αμετανοήτως επαναλαμβανόμενη,

την ανθρωπίνως συγγνωστή,

βαρυγκόμια του τέλους των διακοπών.

 

 

Σύννεφα



Μετά από ένα σύντομο χρονικό για μέδουσες,

για ραβδώσεις της θάλασσας και λιοπερίχυτα ακρογιάλια,

έγιναν πάλι φίλοι μου τα σύννεφα

όταν από προπομποί και διαβατήρια του τέλους των ακτίνων

λίγο έλειψαν να γίνουν σαν τα κουβαριασμένα ασπρόρουχα

στην άκρη των συζυγικών παστάδων,

που αφού αβγάτισαν στο πλύσιμο της βροχής

στο τέλος έμοιασαν με τους σκονισμένους θυρεούς του καλοκαιριού.

Πηγή:Ποιήματα από τη συλλογή «Πενήντα», εκδ. Ίκαρος, 2018.

Αναδημοσίευση από:https://www.fractalart.gr/oi-thalasses-ton-poiiton-5/