Χάρης Μεγαλυνός - Ενθάδε

Όποτε κι αν πεθάνουμε
όλοι μας θα έχουμε πεθάνει πρόωρα,
λίγο πριν σβήσουμε το τελευταίο κεράκι
στην τούρτα των γενεθλίων μας,
λίγο πριν κολυμπήσουμε στην πιο γαλάζια θάλασσα
λίγο πριν δώσουμε το πρώτο μας πραγματικό φιλί.
Όποτε κι αν πεθάνουμε
στον ατελεύτητο χρόνο των κόσμων,
την πιο ακατάλληλη στιγμή
όταν θα έχει κρυώσει το δωμάτιο,
όταν θα έχουν σκουπιστεί τα δάκρυα των συμβολαιογράφων
και θα έχουν ξεκρεμαστεί οι κουρτίνες απ' τα παράθυρα,
όλοι μας θα έχουμε πεθάνει πρόωρα,
όχι το βράδυ που θα φύγει και το τελευταίο τραίνο,
αλλά το πρωινό που σαν συνεννοημένα όλα τα τραίνα θα φτάνουν,
όλες οι προσευχές θα εισακούονται,
όλοι εκείνοι που ερωτευτήκαμε θα πληκτρολογούν επιτέλους
το γράμμα που θα έπρεπε τόσον καιρό να μας έχουν στείλει.
Γιατί όποτε κι αν πεθάνουμε
τον Οκτώβρη που πριονίζουν τα ξύλα,
τον Δεκέμβρη που ξεκρεμάν τις κιθάρες και τα έλατα,
τον Ιούνιο που φυλάνε τα παλτά με τις ναφθαλίνες,
όλοι μας θα έχουμε πεθάνει παράταιρα
με την ντεμοντέ ραφή στις νάιλον κάλτσες των γυναικών,
με τις ίδιες βαρετές ανθοδέσμες,
με τις ίδιες παραλλαγές στις πιέτες των νεωκόρων,
τα ίδια κεριά, τις ίδιες καμπάνες.
Γι' αυτό λοιπόν
όποτε κι αν πεθάνουμε,
άλλοι περιμένοντας στην άκρη του κρεβατιού
το αυτοκίνητο του νοσοκομείου
κι άλλοι έχοντας ξεχάσει το καροτσάκι της λαϊκής στην εξώπορτα
όλοι μας θα έχουμε πεθάνει πρόωρα.

Πηγή: Πενήντα, Ίκαρος, 2018.