Νικόλαος Κάλας - [2]

Αραχνοΰφαντο λόγο πλέκουν στον ουρανό

τ’ ανεμοδαρμένα κλωνάρια της Πενσυλβανίας

στο σχεδιάγραμμά τους διαβάζω το άγνωστον.

Νησιώτης ποτισμένος στο σεληνόφως λιοδέντρων

επαναστάτης, μετανάστης, επαγγέλλομαι

τον ονειροκρίτη. Μελετώ Μάγους

τον van Eyck και τον Bosch, τον Breton

και τον Duchamp. Χαιρετώ άθεους Βουδιστές

του Colorado, αναρχικούς κι αιρετικούς.

Γιορτάζω το ηλιοστάσιον και την επέτειο

κάθε Κομμούνας. Σέβομαι τη σκιά του Άθωνα

τις πυραμίδες, την Αφροδίτη.

Χάνομαι στο πλήθος, ξαναβρίσκω τον εαυτό μου

στις αρτηρίες της Βαβυλώνας

στην παλάμη του μέλλοντος.

Μανχάταν 1977

(Έντεκα και δύο ποιήματα)

Το τελευταίο ποίημα από τη συγκεντρωτική έκδοση, ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ, ΟΔΟΣ ΝΙΚΗΤΑ ΡΑΝΤΟΥ
Ίκαρος, Αθήνα 1977 (σελ. 147), (Πρόλογος Οδυσσέα Ελύτη).