Χάρης Μεγαλυνός - Τέσσερα ποιήματα

 Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Κι έτσι ξαναβρίσκομαι στη γη με δυο μικρά σύννεφα καπνού

στα πόδια μου,

το μικρό ψάρι πιασμένο στις πλεκτάνες του Καλού Θεού,

η σκιά του παιδιού ανήμερα το Πάσχα σ' ένα δάσος από χαμομήλι,

το θείον βρέφος πλαγιασμένο σε μια κλωστή αέρα έτοιμο να βάλει

τα κλάματα.

Το χαμομήλι είναι κίτρινο και μεθυστικό

κι ο ουρανός που θροΐζει στα δέντρα είναι πράσινος.

Συλλογίζομαι: αγάπησα το φρεσκοπλυμένο βρέφος που ήμουν

κάποτε

για να βρω τον ίσκιο του χαμένου παιδιού μέσα στο δάσος

πίστεψα στο Θεό για να γεμίσω τον άδειο καιρό μιας τσουκνίδας.

Στο μεθυστικό δάσος με τις κίτρινες φλόγες και το λαμπριάτικο

χορτάρι

το ψάρι αναπηδάει πριν δώσει το αίμα του.

Θυμάμαι τις άσπρες ρίζες των φυτών

τα φύλλα τους βρίσκονταν έξω από τον κόσμο, στο περίγραμμα

του αέρα

εκεί που η σάρκα των φαντασμάτων χορεύει στις φλόγες.

Θυμάμαι το χορτάρι έξω από τον χρόνο

και τη σκιά του μικρού παιδιού σ' ένα σωρό κοπριάς,

το ψάρι αναρρίγησε στη σκέψη του Θεού

και πριν δώσει την τελευταία πνοή του σήκωσε ψηλά

τα βλέφαρα.

Πρόσωπα που ταξιδεύετε στο λήθαργο του Θεού

αγάπησα το Θεό για να γεμίσω την άδεια αγκαλιά

μιας τσουκνίδας

με αναφυλλητά κι άγρια κρωξίματα.

Αγάπησα το νερό που τρέχει μες στη λιακάδα του καθρέφτη,

εκείνους που γύρισαν στη γη τραυματισμένοι απ' την αγάπη

του Θεού,

το κάτουρο του παιδιού που λάμπει κατακίτρινο, αιωρούμενο,

πλαγιασμένο σε μια κλωστή ανεπίληπτης σιωπής.

( 1977 )

*

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΝΕΑΝΙΔΩΝ

Δεν είμαστε απόγονοι του ανθρώπου απ' το Νεάντερνταλ. Δεν είμαστε γόνοι των ψαριών, τα μάτια μας τυφλά να απομυζούν τα φύκια και τις πολύπλοκες μητροπόλεις των στρειδιών. Δεν ήρθαμε απ΄ το κρύο διάστημα. Είμαστε οι κόρες των μπακάληδων τούτης της πόλης. Τα άσπρα σύννεφα δεν μας γνωρίζουν, μήτε τα βουνά. Μόνο οι μπακάληδες κι οι καφεπώλες μας τρέφουν και μας ντύνουνε.

Δεν είμαστε βατράχια να ξαποσταίνουμε στη λάσπη, ούτε άνθρωποι να κατουράμε τα ωραία λουλούδια του μπαμπού στην καλαμένια στέγη της καλύβας μας.

Έχουμε δροσερά γόνατα και κατοικούμε στις ομοιόμορφες σειρές των σπιτιών πάνω απ' τη θάλασσα, κοντά στα βράχια της ακτής.

Παίζουμε στο βρεγμένο αλεύρι τα δαχτυλίδια απ' τα χοντρά δάχτυλά μας, χαλαρώνουμε και κοιμόμαστε.

Είμαστε οι πελώριες θυγατέρες των μπακάληδων. Κάθε βράδυ στοιβαγμένες δίπλα στα βαρέλια του κρασιού, βλέπουμε τις σκιές μας να δρασκελίζουν τις πέτρες, τα πλυσταριά και τις αυλές, μυρίζουμε το κρασί της γης κι έχουμε μια μικρή περιουσία ανάμεσα στα σκέλια μας.

Χαλαρώνουμε και κοιμόμαστε δίπλα στη θάλασσα, μπροστά στα παράθυρα.

Δεν είμαστε γυναίκες, ούτε γόνοι των ψαριών, ούτε ήρθαμε απ' το ψυχρό διάστημα. Είμαστε οι κόρες των μπακάληδων τούτης της πόλης με τα μαύρα μαλλιά και τα μωλωπισμένα γόνατα.

( 1975 )

*

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Καληνύχτες μες στα ηχηρά παλάτια των σφενδαμιών,

πάμπλουτοι από αγκάθια και νερόλακκους κάμποι

κάποτε εχθροί του φιλάσθενου παιδιού

χλωμοί μέχρι την οικειότητα της καρδιάς του,

σκηνές με υλοτομημένα πεύκα και σπαραγμένες σκιές

μακρύτερα απ' τη μνήμη

με τα μαρμαρωμένα πρόσωπα και τις έκθαμβες αμαρτίες,

καληνύχτες και καλησπερίσματα

στη στρωμνή των βουνών

όπου ακυρώθηκαν τα αίματα

όπου κατακρημνίσθηκαν οι βοσκοπούλες

όπου ξαναπερπάτησαν

οι δριμείς ξυλοκόποι των κατάψυχρων νερών.

( 1978 )

*

ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ

Θα φανούν κάποτε τα πιο αναρμόδια ατμόπλοια

πίσω απ' τους φράχτες των χωραφιών θα απλώσουν

τους μυζητήρες

ψάχνοντας για τραύματα, για αυλακιές στους κορμούς

των κυπαρισσιών

Κάποτε θ' αγγίξουν τα μελαγχολικά παγόβουνα

και θα μετασταθμεύσουν πάνω απ' τις κάνουλες του υδρογόνου

τα πετράδια με τα παράδοξα ονόματα.

Τα χρόνια θα σβύσουν, τα χαράγματα, οι φιλίες

κάτω απ' τα βρύα των κυπαρισσιών

θα σκορπίσουν τις επιθυμίες μας στα χόρτα, στα νερά

σε μικροδευτερόλεπτα η ροή θα σταματήσει

θα μετασταθμεύσουν για αλλού

τα πετράδια με τα παράδοξα ονόματα.

Θα φανούν κάποτε πέρα απ' τον κάβο

τα ατμόπλοια με τις κοφτερές καρίνες

αξίνες πίσω απ' τις βατομουριές

θα ψάχνουν ακόμα για τραύματα, για αυλακιές στις προσόψεις

των κυπαρισσιών

οι πιο εγκρατείς από μας

θα περάσουν μέσα στον άπληστο κόσμο

ξεχνώντας τις νοσταλγίες τους στις αποθήκες των λιμανιών.

( 1979 )

ΧΑΡΗΣ ΜΕΓΑΛΥΝΟΣ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΑΚΜΩΝ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1980

Πηγή: https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis/posts/pfbid02HuJnSnUn7NWigvDAxBeLehcE3S8C96gopBuRwp6mTABqXpuhHm8pCwpsdSBhezVnl