Ήταν οι άνθρωποι τότε λίγοι
τ’ άγρια ζώα και τ’ αρπαχτικά πουλιά
πλησίαζαν στη φωτιά μας
χωρίς να φοβούνται
ή εμείς να τα φοβάμαστε
μονάχα που καμιά φορά
μας κοιτούσαν ώρα πολλή ακίνητα
κι η σκοτεινιά λίμναζε μέσα στο νου.
Με είχα μόλις μαζέψει
από τα δόντια του παραθυριού
μεσάνυχτα όπως πάντα
όταν φάνηκες ακολουθούμενος
από το δρόμο που θα ’φευγες
πυκνά φιλήματα αναπηδούσαν
μέσα απ’ τα φωτίσματά σου
χειλιών που ήπιαν
το ξύδι και τη χολή του κόσμου
προτού να χαλαστούν
προτού γίνουν ίχνη αδιόρατα
αχνές εκδορές στη σκόνη παλαιού
κι ίσως ανύπαρκτου εικονίσματος.
Σαλός μαγνήτης, Φαρφουλάς 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου