Απ’ όλους τους ορισμούς της ευτυχίας
αρχικά της ατομικής, έπειτα κυρίως της συλλογικής
δοκίμασα διαδοχικά δυο τρεις
που μου είχαν φανεί πιο δίκαιοι, πιο σωστοί
μα δεν κατάφερα τίποτα το σπουδαίο
άλλοτε μου έφταιγε η δογματική τους ακαμψία
άλλοτε έβρισκα να φταίω εγώ ο ίδιος.
Ανασκοπώντας συμβάντα δικά μου και των άλλων
στο τέλος έφτιαξα τον προσωπικό μου ορισμό
που δεν παρουσιάζει καμιά πρωτοτυπία
μονάχα μια μικρή αλλαγή
στην ιεράρχηση των «πρέπει»
ωστόσο δεν τον λέω ανέμελα εδώ κι εκεί
όχι επειδή τα θέλω όλα δικά μου
αλλά για να μην παρασύρω κάποιον
πάει να τον εφαρμόσει, πέσει στο κενό
και ύστερα τα βάλει αποκλειστικά μαζί μου.
Τίτος Πατρίκιος, Ο δρόμος και πάλι, Κίχλη, 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου