Γιάννης Τζώρτζης - [άτιτλο]

Μένοντας κανείς μόνος ως τη σάρκα του

Μαθαίνει τον τοίχο του, γλιτώνει το θάνατο.

Το απόγευμα στα δωμάτια

Έρχεται το τρομερό κεφάλι του ψαριού

Να δοκιμάσει τα πράγματα•

Το έχει στεφανώσει η εκδίκηση,

Αυτή που αποζητά το μητρικό του μένος.

Σ’ όλο το σώμα ένας ανυπόφορος πόνος

Επιστρέφει απ’ τα κρυφά ταξίδια του

Ανεβαίνει στα κύματα, χωνεύει το χρόνο.

..................................................................................................................................................................

Τρελό κεφάλι πίσω από το κάγκελο

Γλώσσα στρεβλή που τον αέρα δέρνεις

Ποιο ψάρι ζει στα σπλάχνα σου, ποιος

Τρομερός παλμός της θάλασσας, ποιο κύμα

Τι με κοιτάς με τέτοια μάτια κόκκινο πουλί

Πως σε τρομάζει η φλόγα της σελήνης

Με τα σκοτάδια της γλιστράς από το κάγκελο

Γίνεσαι Νύχτα, γίνεσαι αιώνια οιμωγή

Γίνεσαι τώρα Θάλασσα και φεύγεις -

Το βλέπω κόκκαλο φτωχό, το ξέρω, σε περίμενα:

Σπάζουνε μέσα σου και μέσα μου

Τα δόγματα της λογικής και της αγέλης.

(Τρελό κεφάλι Πίσω από το Κάγκελο)

Απ' το τυφλό σκοτάδι του οράματος υποβρυχώμαι το θα-

νατο: Είναι μήνας Ιούλιος και το χιόνι της Ιρλανδίας μια

επώδυνη ανάμνηση. Ο ήλιος σπαράζει τα ονόματα, ο ανε-

μος τη σιωπή των πεδιάδων και των ήσυχων λόφων. Κι

έρχεται πάλι η ώρα να κατέβουμε στη θάλασσα. Έδω δεν

υπάρχει ζωντανό πλάσμα να τολμήσει το λόγο. Μα ούτε

κι ο λόγος ανοίγει το τρομαγμένο του κεφάλι του εδώ. Μόνο

κοιτάζοντας τα ψηλωμένα σύννεφα ανεβαίνει ο σκοτεινός

βυθός και σε τραβάει. Μαζί του χορεύουν ως το θάνατο

τα φονικά ταράγματα του ύπνου. Τώρα ο βυθός κανοναρχεί

και λάμπει. Ο χρόνος πλέον δεν είναι τίποτα, τον υποτάσ-

σει ανοίγοντας το στήθος.

Πηγή: Γιάννης Τζώρτζης, Ο ύπνος του κυνηγού, εκδ. Ερατώ, Αθήνα, Μάρτιος 1989.