Θωμάς Γκόρπας - Το πέρασμα της Ελένης ή το Τραγούδι της ξένης

Σε λέω φωνή της άνοιξης σιωπή του έρωτα
σε λέω ομορφιά πλασμένη από πικραμύγδαλο και πικροδάφνη.
Τα μάτια σου οι ωραίοι μου στοχασμοί που επαληθεύονται
στα μάτια σου η άνοιξη της αγάπης σου
για τα μάτια σου σκοτώνω δυο μικρά πουλιά και τα κρεμάω στα στήθη σου
από τα μάτια σου ξεκινάει ένα όνομα
ριζώνεται στα χείλη μου γίνεται μουσική και με κερδίζει
ριζώνεται στα σπλάχνα μου γίνεται καφτό νερό τα κάνει στάχτη
ριζώνεται στην καρδιά μου γίνεται καημός την πνίγει μες στο αίμα της.
Τι να σε πω; Τι να σε πω; Είσαι πέλμα στερεωμένο στη γη
βλέμμα πολιορκημένο απ’ τον ουρανό
είσαι φιλί που αγκομαχάει στην υπομονή.
Είσαι καημός είσαι φιλί είσαι καφτό νερό και μουσική.
Είσαι πείσμα μικρό μες το μεγάλο μαϊστράλι.
Είσαι ανεμοπερπάτημα ξαφνιάζεις την πολιτεία μας
είσαι κακό φως ματιάζεις τα κορίτσια της
είσαι σκληρό σπαθί πληγώνεις τα παιδιά της.
Απ’ τα μαλλιά σου ξεκινάει ένα όνομα
κι εγώ το τραγουδώ όλο στοργή και πίκρα
απ’ τα μαλλιά σου κι απ’ τα μάτια σου ξεκινάει ένα όνομα
κι εγώ το τραγουδώ σε τραγουδώ χωρίς να ξέρεις
με λόγια πλασμένα από πληγή αίμα και στάχτη
Ελένη!

 (από τη συλλογή ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ 1979)