Μητέρα, ανέφερα στην αρχή για την πληγή.
Λοιπόν, αυτή η πληγή είν’ η ελπίδα μας, μητέρα,
αυτή η αιμάσσουσα πληγή,
αυτή η ζωντανή πληγή.
Σου φαίνεται παράξενο μα έτσι είναι.
Κι όσο πιο αιμάσσουσα κι όσο πιο ζωντανή είναι
τόσο πιο μεγαλύτερη η ελπίδα μας.
Πρέπει κάποιος να πληρώνει γι’ αυτά, μητέρα,
πρέπει να υπάρχει ένας ανοιχτός λογαριασμός αίματος,
πρέπει να υπάρχει ένας τρεχούμενος λογαριασμός αίματος,
ένα αντίκρισμα αίματος,
ένα αντίκρισμα νωπού αίματος
να εκδίδονται εγκύρως οι επιταγές,
να καλύπτει τις επιταγές μας,
να επωμίζεται τις επιταγές μας,
αλλιώτικα δεν γίνεται τίποτα.
Όχι επιδέσμους,
όχι λευκούς επιδέσμους παραδόσεως
κι αποθεραπείες.
Αφήστε την πληγή για όνομα του Θεού,
αφήστε την στα χαρακώματα,
αφήστε την στα οδοφράγματα,
αφήστε την στα φυλάκια,
αφήστε την ξέσκεπη,
αφήστε το βαθύ πηγάδι της,
αφήστε το κατάσαρκα,
να σκύβουμε ν’ ανασαίνουμε πυρετό
αφήστε το κατάσαρκα
να σκύβουμε ν’ ανασαίνουμε πυρετούς,
να σκύβουμε ν’ ανασαίνουμε αιμοπτύσεις.
Κώστας Μόντης, 1972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου