ΑΣ ΜΗΝ ΑΝΟΙΧΤΩ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
[από τη συλλογή «Αγγελιαφόρος»]
Ας μην ανοιχτώ ως το τέλος ποτέ μου,
Ας μην ξοδέψω ποτέ όσα μου τραγούδησε ένα πουλί,
Όσα μου μουρμούρισε μια λεπτή μέρα και τρεμόπαιξε ένα αστέρι,
Για ό,τι μου ανοιγόκλεινε το μάτι το ποτάμι και το πώς με ξίνισαν τα ξινόμουρα.
Για το υπόλοιπο της ζωής μου θέλω ν’ αφήσω μόνο
Ένα γερό «μπαλάκι» μες στο αίμα, γεμάτο φως και θαύμα,
Κι αν δεν υπάρχει επιστροφή,
Να τραβηχτώ μες σ’ αυτό και να μη βγω ποτέ μου,
Και μες στην αορτή, άγνωστο ποιανού, στην τύχη.
Αρσένι Ταρκόφσκι, «Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας», απόδοση-επιμέλεια Χρήστος Κολτούκης, εκδόσεις Ελεγεία, Άρτα, Μάρτιος 2007, σ. 41.
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
(Από τη συλλογή «Λευκή Μέρα)
Ομορφιά των δασών βυθισμένη στα χρυσάνθεμα και στην ομίχλη.
Άγγιγμα της μοίρας μου απ’ τη ντροπή και το παράλογο.
Η θλίψη, με λύκου δρασκελιά, σαν ηττημένος αρχηγός
Προπορεύεται κόβοντας στα δυο το μουχλιασμένο από τ’ αγιάζι ψωμί,
Κομματιάζοντας το στεναγμό μες στων οστών το τρίξιμο.
Στους περιπλανώμενους χωρίς σκοπό φίλους μου
Τίποτα ν’ απαντήσω δεν έχω, ούτε να προσφέρω.
Τα χρέη της αγάπης μου, γυμνά ποτάμια.
Η θλιμμένη της ντροπή, μίτος της υπομονής.
Το χρέος μου θα ξοφλήσω με τον λασπωμένο μου σταυρό.
Θα τους ξοφλήσω το χρέος μου μ’ έναν θαμπωμένο καθρέφτη
Όπου μέσα του βλέπω των ονείρων μου την άδολη ψευδαίσθηση
Έχοντας μεταμορφώσει πρόσωπο και ύπαρξη σε τεντωμένο τόξο
Των σκεπασμένων με πληγές κέρινων τόπων μου.
Θα τους ξοφλήσω το χρέος μου με μια λέξη-βρισιά κατευθείαν στον εαυτό μου.
Αρσένι Ταρκόφσκι, «Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας», απόδοση-επιμέλεια Χρήστος Κολτούκης, εκδόσεις Ελεγεία, Άρτα, Μάρτιος 2007, σελίδα 42.
Πηγή:https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid0chYviJLe6ZqxXK4mhtqdqYUr6LyLGqpQqMyVKkbCmBYbrM5RH79ieB7F7CJoDZNHl
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου