Χάρης Μεγαλυνός - Ζαν-Λουί Τρεντινιάν

Στην αδελφή μου,που επέμενε

πώς τον θυμήθηκε

Κάποια απ'τα βράδυα που οι θιασώτες των μακρινών κέντρων

κοντά στη θάλασσα δεν παραπονιούνται πιά για την νυχτερινή υγρασία

που κάνει τους τραγουδιστές βραχνούς

και τα υφάσματα τσαλακωμένα,

κλεισμένος στο σπίτι,μες στο αδιάφορο διαμέρισμα

που οι κουρτίνες του δεν τραβιούνται ποτέ νωρίς

πρίν πέσει για τα καλά το χειμωνιάτικο σούρουπο,

βλέπω το πρόσωπό σου να σχηματίζεται

μέσα απ'τις μικροσκοπικές κουκκίδες της τηλεόρασης.

Μερικές φορές το matrix ξεγελιέται

απ'τα ηλιόλουστα τοπία της Μεσογείου κι απ'τη θάλασσα

και σε δείχνει μπρούτζινο και κατσαρομάλλη

σαν τον Μπέν Χούρ όταν ανοίγει η κερκόπορτα της αρένας

και μπαίνουν τα λιοντάρια κι οι χριστιανοί κάτω απ'τις ιαχές του πλήθους.

Η σάρωση εκείνη τη στιγμή στέκεται

πότε πάνω στα χείλη σου,πότε πάνω στο κτένισμα,

που ο μαύρος όγκος του πατικωμένος κάπως

απ'το στρογγύλεμα του γυαλιού

φαίνεται μακρουλός και λίγο παλιομοδίτικος.

Αλλά πιό πολύ μ'αρέσει όταν βαδίζεις.

Το κοστούμι σου στρίβει πρίν από σένα

στη γωνία του δρόμου, από μπλέ γίνεται μαύρο

κι ύστερα μέσα στον φωτισμό του σαλονιού

που ποτέ δεν είναι ιδανικός για ένα τόσο παλιό κινηματογραφικό έργο,

γίνεται ψεύτικο και γυαλιστερό σαν σκάφανδρο.

Πλησιάζω τα μάτια μου,

προσπαθώ να κεντράρω το βλέμμα μου

πάνω σ'αυτό το ανορθόγραφο βιβλίο του χρόνου

που κανείς,ούτε και ο κ.Μπακογιαννόπουλος,

μπορεί να διορθώσει.

Ακόμα κι οι διαφημίσεις που κάποια στιγμή

διακόπτουν το βάδισμά σου δίπλα στον Σηκουάνα,

ακόμα και οι άψογα φωτισμένες BMW

που διασχίζουν τα ποιητικά τοπία της Τοσκάνης,

δεν μπορούν να σβήσουν αυτό το γλίσχρο αίσθημα

μιάς γραβάτας ξεπερασμένης,ενός τυρκουάζ σαββατοκύριακου,

μιάς Ανούκ Αιμέ παρωχημένης.

Τώρα μπορείς να βγείς απ'το μπιστρό.

Οι ρόδες του αυτοκινήτου στριγγλίζουν.

Το φινιστρίνι απ'το πίσω κάθισμα του ταξί,

οι βρεγμένοι δρόμοι που αντιφεγγίζουν τα φώτα των μαγαζιών,

το χέρι σου που καπνίζει ανεβοκατεβαίνοντας στο στόμα,

το μισό σου πρόσωπο κρυμμένο πίσω απ'τα γυαλιά-

μπορούν να συνεχίζουν μια ιστορία αδιάφορη

που κανείς δεν θέλει πιά να παρακολουθήσει.

Μένει πάντως αυτή η μικροσκοπική αίσθηση

των κυψελωτών κουκκίδων και του ηλιοβασιλέματος,

το γύρισμα των μαλλιών πάνω απ'τη φαβορίτα

που τα σοβαρά Κλάρκ Κέντ γυαλιά σου

καμουφλάρουν την πιτυρίδα πάνω στον γυριστό λαιμό του ζακάρ,

το γαλαζωπό φωσφόρισμα της οθόνης

που επιμένει να τρεμοσβύνει

όπως όταν μισοκλείνουμε τα μάτια

για να δούμε καλύτερα μιά κιτρινισμένη φωτογραφία.

Χάρης Μεγαλυνός

Καλοκαίρια και ενιαυτοί

Οδός Πανός,2002