Όλοι θα θέλαμε να μένουμε σ'ένα μεγαλύτερο
σπίτι, σ'ένα απ'αυτά τα σπίτια του Σαββατοκύριακου
που τα κατοικούν ζεύγη απλησίαστα,
με παιδιά που φτάνει να τα δεις
για να καταλάβεις όλο τον παιδικό εαυτό σου,
παιδιά που είναι πιο πολύ παιδιά
απ'όλα τα παιδιά του κόσμου.
Όλοι θα θέλαμε μια που δουλεύουμε λιγότερο
να είμαστε περισσότερο αρεστοί
κι όπως σχίζουμε τις αποδείξεις ή πληρώνουμε
τον λογαριασμό του τηλεφώνου
να έχουμε περισσότερες δυνατότητες
απ'αυτές που μας περιμένουν στα στενά μας διαμερίσματα.
Γιατί απ'τη στιγμή που κλειστήκαμε
στα δωμάτια της πόλης,από τότε που γίναμε
πιο ομοιόμορφοι, μπορούμε να μπαίνουμε πιο άνετα
σ'έναν κόσμο περισσότερων υποκειμένων.
Ας μην αγαπάμε πια τις πόλεις
όπως το δείχνουν οι στατιστικές,
ας μην αγοράζουμε παρά δημητριακά σε μπεζ
σακούλες
και σιρόπια μέσα σε υγιεινούς χυμούς
κι ας σταματάμε μπροστά στα προσφερόμενα φρούτα
για να ζηλέψουμε την υπαίθρια ζωή.
Δεν βρίσκω τίποτα το άτοπο σ'αυτά τα πράγματα
όπως είναι τα όμορφα ρούχα,τα αναπαυτικά έπιπλα. Σ'ένα απ'αυτά τα σπίτια του Σαββατοκύριακου
με τους πέτρινους τοίχους και τα πράσινα
παραθυρόφυλλα,η ίδια η ποίηση
μπορεί να αποκτήσει στυλ
και να μη μοιάζει ξένη κι άσχημη.
Όχι,δεν συμφωνώ με τους οικολόγους
και τους πράσινους,μ'αυτή την καινούργια
στείρα άρνηση και δεν βλέπω γιατί η ποίηση
να πρέπει ν'ακολουθεί αυτούς τους θρησκόληπτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου