Πάνος Παναγιωτούνης-Δύο Ποιήματα

Πρέπει να με σκέφτεσαι γιε μου

Πρέπει να με σκέφτεσαι γιε μου,

όταν καρφώνεις τον ήλιο στο πέτο σου,

οι μέρες μου σαν σε δημιουργούσα

ήταν πικρές, μα τις στόλιζα με

το άνθος του ωραιου σου προσωπου.

Πρέπει να με σκέφτεσαι γιε μου,

όταν βαδίζεις τους μεγάλους δρόμους

που σε περιμένουν, όταν μεγάλωνες

σιγά σιγά έσπαζα τις μεγάλες πέτρες

για να περάσεις...

Θα περπατήσεις στ' ανθένια μονοπάτια του κόσμου,

μ' ένα ηλιοτρόπιο στα ζεστά σου χέρια,

με τα ψήγματα της ομορφιάς

και της γνώσσης.

Στις μεγάλες σου τσέπες του μέλλοντος,

θα κρατήσεις τα ωραία βότσαλα της απέραντης

θαλασσας, τότε που εγώ θα λείπω

στους λειμώνες του σκοταδιού και του αγνώστου

Πρέπει να με σκέφτεσαι γιε μου,

εγώ και νεκρός θ' ακολουθώ το δυνατό σου

ίσκιο

Παλινδρομήσεις

Στη ρότα του καραβιού

χαράζαμε τ' όνομά σου

με πράσινο μολύβι

εγώ κι η εγκατάλειψη

Είπες πως θα γυρίσεις

απ' την κοίτη της θλίψης

ν' αφεθείς στα ποτάμια

της αγάπης μας

όλο γυρνάς και

συνεχώς φεύγεις

Λαμποκοπά

το πρόσωπό σου,

χάνεται

στην κόψη του καραβιού.

Έτσι γράφω και

γράφω

τ΄ όνομά σου στο γαλάζιο

νερό,

που το σβηνει.

Πανος Παναγιωτουνης(1930-2007)