Νικηφόρος Βρεττάκος-Ποιήματα

 Ώρα 12 τη νύχτα

Το χαρτί, το τραπέζι, το χέρι μου.
Περιμένω. Όπου νάναι, θ΄ αρχίσουν να πέφτουν.
Η ψυχή μου, δεν είναι παρά
ένα σπήλαιο σιωπής, που απο πάνω του κρέμονται
αμέτρητοι
φωτεινοί σταλαχτίτες. Πόσοι αιώνες χρειαστήκαν
για να γίνουν δεν ξέρω – είναι τα ποιήματα
που έχω να γράψω.
Ξέρω πως όσα
είναι τα κύματα κι όσα τα αστέρια
είναι τα ποιήματα που έχω να γράψω.

`
*
Ολονυχτία

Δε με κατάλαβες όλη τη νύχτα
ήμουνα πλάϊ σου, προσπαθούσα να κλείσω
τα παράθυρα, πάλευα – όλη τη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
τις παλάμες μου πάνω σου σαν
δυό φύλλα ουρανού, και σε σκέπασα.
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
δίχως χέρια τον κόσμο.

`
*
Η αναμονή και το όνειρο

Κοιτάζω την ώρα, δεν είναι να ρθείς.
Γυρνώ το κλειδί στην πόρτα και παίρνω
το πρώτο βιβλίο που δεν λέει τίποτα.
Κι άξαφνα, εκέι που διαβάζω, απαλαίνει
η ατμόσφαιρα γύρω μου γαλανίζει ανεπαίσθητα.

Έχεις μπει στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσεις.
Όλα γίνονται διάφανα. Προχωρείς με έναν πέπλο
ουρανού στο κεφάλι σου.

`
*
Ο πράσινος κήπος

Έχω τρείς κόσμους. Μιά θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρείς, να σας
έλεγα
που φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός υποψιάζομαι.Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.

`
*
Μάλωμα

Κοίταξέ με στα μάτια. Τί έκανες;
Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει
πέρα απ΄ τον άνεμο, άργησες.
Κλαίς;
Γιατί δε μιλάς;

Τι σούλεγε ο ήλιος;

`
*
Και φεύγοντας έρχεσαι

Τώρα το ξέρεις: τα βουνά δε μπορούνε
να μας χωρίσουν. Και φεύγοντας έρχεσαι.
Και φεύγοντας έρχομαι. Δεν υπάρχει άλλος χώρος
έξω απ΄ το χώρο μας. Κι ο άνεμος είναι
η αφή των χεριών μας.
Καθώς ταξιδεύουμε,
εσύ στο βορρά, εγώ προς το νότο,
κοιτώντας τον ήλιο, ο καθένας μας έχει
τον άλλο στο πλάι του.

`

*

Χορικό

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουνε βάθη που δεν τ΄ ανιχνεύει
ο ήλιος. Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας. Αν μιλούσε η σιωπή,
αν φυσούσε, αν ξέσπαγε – θα ξερίζωνεν όλα
τα δέντρα του κόσμου.

Πηγή: http://www.poiein.gr/2015/09/05/ieecounio-anaooueio-oi-aueio-oio-euoiio-iaeidhisscoc-aethnaio-eaaeaesseio/