Λεύκιος Ζαφειρίου-Ποιήματα

 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Στη μνήμη του Δώρου Λοίζου

Ξερίζωσε από μέσα μου όλες τις λέξεις

δώσε τους μια όποια σημασία

κι ύστερα προσπάθησε να τις βάλεις πάλι

με μια δική σου τάξη μέσα μου.

Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω

την ελευθερία ελευθερία

τον φόνο φόνο

την ενοχή ενοχή

μ’ ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει

στον τοίχο τ' όνομά του

με τα νύχια.

 IN MEMORIAM

Σου στέλνω χρόνια τώρα

το ίδιο γράμμα στη γνωστή πάντα διεύθυνση

κλειστό σ’ αμόλυντο φάκελο,

που δεν το ‘γγιξαν τα χέρια του λογοκριτή

δεν το βεβήλωσαν τα μάτια του ανακριτή

και πάντα το λαβαίνω πίσω

στη δική μου διεύθυνση,

σα να ’κλεισαν τις σάκες τους

οι ταχυδρόμοι του κόσμου

και τέλειωσαν τη διανομή.

------------------------------------

ΛΕΩ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ

Λέω να κλείσω

μια για πάντα

την Ποιητική μου Ανθολογία –

δώρο μακρινό της εφηβείας,

να μη γράψω πια άλλα ποιήματα

και τέλος να δώσω

σ’ αυτή την ιστορία.

Μα πάλι εσένα σκέφτομαι μάνα,

που τριαντατριών χρόνων

αποδήμησες –

Μάρτης μήνας ήτανε

του χίλια εννιακόσια πενήντα εφτά.

Η ποίηση Η ποίηση είναι ένας κήπος γεμάτος πουλιά, τραγουδάει τον έρωτα τον Μιχάλη την Άννα. Η ποίηση είναι το σπίτι που χωράει μέσα όλο τον κόσμο. Μα όταν η ελευθερία χάνεται η ποίηση γίνεται σπαθί και ντουφέκι.

(Ποιήματα, 1975)

* * *

Ο ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

Ο Πενταδάκτυλος αναπνέει

στον δικό μου ρυθμό

έγινε ένα με τους δικούς μου παλμούς

ανακατεύτηκε μέσα μου

και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

τον Πενταδάκτυλο απ’ τον εαυτό μου

τον εαυτό μου απ’ τον Πενταδάκτυλο

το αίμα του απ’ το δικό μου.

Κι έτσι συμπορευόμαστε συνυπάρχουμε:

ο Πενταδάκτυλος το βουνό

κι εγώ ο άνθρωπος.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Λευκωσία!

ο Μακρύδρομος δεν βγάζει

πια πουθενά

πίσω απ’ τις βιτρίνες των μαγαζιών σου

αιωρούνται πύργοι σιωπής.

Δεν σε παίρνει ο ύπνος

κι όπως γυρίζεις απ’ την άλλη μεριά

για να κοιμηθείς

ακουμπάει το πρόσωπο σου

το πρόσωπο της προδοσίας.

Λευκωσία! Λευκωσία!

είναι φοβερό, το ξέρουμε

που τρέμεις απ’ την ανάμνηση αυτή

γιατί τρυπάει τα κόκαλα τα νεύρα.

Επαναστατώ

γιʹαφτή την κατάντια σου Κύπρο 

με την καψαλισμένη σου γη 

και τα ειδησεογραφικά πραχτορεία

να ξερνούν υποκρισία

και τʹαστικά έντυπα

με διακριτικότητα να μεταφέρουν

στις στήλες τους το διάτρυτο σώμα σου.

Επαναστατώ

γιʹαφτή την οργισμένη φωνή σου

Κύπρο, που την περιφέρουν 

οι τραπεζίτες της ζωής   

ξετσίπωτα στα παρασκήνια

της διεθνούς διπλωματίας 

σε συμπόσια μεγιστάνων 

κάτω απο χρυσοποίκιλτους

θόλους φωνή της πατρίδας μου

λαέ που γκρεμίζεις για το μέλλον

δείξε τη γροθιά σου !

(Σχεδόν μηδιζοντες, 1977)

* * *

ΑΝΑΜΝΗΣΗ

«Μάνα!» φώναξα

κι ευθύς ακούστηκε μέσα μου υπόκωφα

εκείνος ο ήχος απ’ το φιτίλι της λάμπας

στο κομοδίνο επάνω’

και το πρόσωπό της (από τη μια μεριά

φωτισμένο) έδειχνε

τις καταιγίδες που την τσάκισαν.

(Απομαγνητοφώνηση, 1978)

* * *

ΣΤΟ ΓΚΡΙΖΟ ΦΩΣ

Ο θρυμματισμένος κόσμος

της Κύπρου

κι οι τελευταίες λέξεις

του Τσέζαρε Παβέζε

«δεν θα ξαναγράψω πια»

Στη Σαλαμίνα και στην Έγκωμη

η κατάστικτη σελήνη

μέσα στην παγωμένη νύχτα’

ανασαίνουμε το σκοτεινό

ρίγος της άνοιξης

11.12.2004

(Η θλίψη του απογεύματος, 2007)