Charles Baudelaire-La servante au grand coeur…

 

La servante au grand coeur dont vous étiez jalouse

La servante au grand coeur dont vous étiez jalouse,
Et qui dort son sommeil sous une humble pelouse,
Nous devrions pourtant lui porter quelques fleurs.
Les morts, les pauvres morts, ont de grandes douleurs,
Et quand Octobre souffle, émondeur des vieux arbres,
Son vent mélancolique à l'entour de leurs marbres,
Certe, ils doivent trouver les vivants bien ingrats,
A dormir, comme ils font, chaudement dans leurs draps,
Tandis que, dévorés de noires songeries,
Sans compagnon de lit, sans bonnes causeries,
Vieux squelettes gelés travaillés par le ver,
Ils sentent s'égoutter les neiges de l'hiver
Et le siècle couler, sans qu'amis ni famille
Remplacent les lambeaux qui pendent à leur grille.

Lorsque la bûche siffle et chante, si le soir,
Calme, dans le fauteuil, je la voyais s'asseoir,
Si, par une nuit bleue et froide de décembre,
Je la trouvais tapie en un coin de ma chambre,
Grave, et venant du fond de son lit éternel
Couver l'enfant grandi de son oeil maternel,
Que pourrais-je répondre à cette âme pieuse,
Voyant tomber des pleurs de sa paupière creuse ?

Η μεγαλόκαρδη υπηρέτρια… (1857)

Η μεγαλόκαρδη υπηρέτρια που εσύ φθονούσες,

Κάτω από το ταπεινό χορτάρι έχει τώρα κοιμηθεί,

Οφείλουμε, ωστόσο, λίγα λουλουδάκια να της πάμε.

Γιατί οι νεκροί, οι φτωχοί νεκροί, έχουν μεγάλο πόνο στην ψυχή,

Κι όταν φυσά ο Οκτώβρης, κλαδευτής των γερασμένων δέντρων,

Στα μάρμαρα των τάφων γύρω μελαγχολικό το ξεροβόρι,

Πιστεύουν σίγουρα αχάριστο πολύ τον κόσμο των ανθρώπων,

Που στα σεντόνια τους κοιμούνται, στο ζεστό κλινάρι,

Την ώρα που, από μαύρες ονειροπολήσεις σπαραγμένα,

Χωρίς δυο λόγια συμπαθητικά ή στην αγκάλη ταίρι ,

Γέρικα σκέλεθρα, ξεπαγιασμένα, απ’το σκουλίκι δουλεμένα,

Τα χιόνια του χειμώνα μόνο νιώθουν που σταλάζουν,

Και τον αιώνα που κυλά, χωρίς η οικογένεια ούτε οι φίλοι,

Τα ράκη που έβαλαν στα κάγκελα του τάφου τους ν’ αλλάζουν.

Κι όταν τα κούτσουρα σφυρίζουν τραγουδώντας στη φωτιά,

Αν κάποιο βράδυ τη θωρούσα εκεί στην πολυθρόνα καθισμένη

Ή κάποια νύχτα του Δεκέμβρη, παγωμένη και μαβιά,

Στης κάμαράς μου τη γωνιά την έβρισκα κρυμμένη,

Ως θά ‘ρχοταν από τα βάθη του αιώνιου λίκνου της βαριά,

Να δει λιγάκι το παιδί που ανάθρεψε το μητρικό της βλέμμα,

Τι θα είχα ν’απαντήσω στην ευλαβική αυτή ψυχή,

Δάκρια αν έβλεπα να στάζουν απ’ τα μάγουλα τα φαγωμένα;

[μτφ. Μαριάννα Παπουτσοπούλου, Τα άνθη του κακού, Παρισινές εικόνες, εκδ Κουκούτσι, 2019]