Θα 'θελα σε όλη μου τη ζωή, ακόμα και με το παραμικρό χτύπημα, να βγάζω έναν ήχο καθαρό, τίμιο, αυθεντικό. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ηχούν ψεύτικα. Ν' αξίζει κανείς όσο ακριβώς φαίνεται πως αξίζει· να μην προσπαθεί να φανεί πως αξίζει περισσότερο. Θέλουμε να ξεγελάσουμε τους άλλους και ασχολούμαστε τόσο με το φαίνεσθαι, ώστε καταλήγουμε να μην ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Συγχωρήστε με που σας μιλάω έτσι. Σας λέω τι σκεφτόμουν τη νύχτα που πέρασε.
[...]
Εκείνος που για να καταλάβει τη ζωή χρησιμοποιεί μόνο τη λογική, μοιάζει με κάποιον που θα ισχυριζόταν πως πιάνει μια φλόγα με την τσιμπίδα.
Καθένας μας αναλαβαίνει ένα δράμα που να του’ ρχεται κι αποδέχεται τη συνεισφορά του σε τραγικότητα.
Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι παρά δυο πλάσματα, δεμένα το ένα με το άλλο για όλη τους τη ζωή και που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να βασανίζονται φριχτά. Πολλές φορές πρόσεξα στ’ αντρόγυνα, τι ανυπόφορο ερεθισμό διατηρεί άσβηστο στον ένα, κι η παραμικρότερη ανωμαλία του χαρακτήρα του άλλου, ανωμαλία που η «κοινή ζωή» την κάνει να συγκρούεται πάντα στο ίδιο μέρος. Κι αν η σύγκρουση είναι αμοιβαία, η συζυγική ζωή δεν είναι πια παρά μια κόλαση.
Αντρέ Ζιντ ( 22 Νοεμβρίου 1869 - 19 Φεβρουαρίου 1951)
Οι Kιβδηλοποιοί και Ημερολόγιο των Κιβδηλοποιών, μτφρ.: Ανδρέας Παππάς, εκδόσεις Πόλις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου