Μιχάλης Κατσαρός-Δύο Ποιήματα

ΠΟΤΕ Ο ΑΝΕΜΟΣ 

Ποτέ ο άνεμος ο πρώτος δεν θαρθεί.
Ποταμός, άστρο, γίγαντες
σωπαίνουν.
Κοιμούνται οι λέξεις μέσα μου παγωμένες
κι εδώ σ' αυτή τη γωνιά γεμάτος προδοσία περιμένω.

   OI ΗΡΩΕΣ

Μιλάνε για τους ήρωες από αρχαιοτάτων
που πέσανε ένδοξοι σε φοβερούς πολέμους
κι εκστρατείες
Όμως σε τι ωφέλησαν;
Ποιο κλέος υπήρξε τόσο βέβαιο;
Ποια μάχη;
Πάντα και πάντα τρέχουμε προς την ελευθερία
κι αυτή δεν έρχεται ποτέ –μας περιπαίζει
έτσι που της φορέσαμε αέρινες σκιές
πράγματα χωρίς νόημα – εσθήτες λαμπερές
δάφνες ανάπηρες – στολές στρατιωτικές.

Αυτό δεν λέγει πώς μπορεί πάντα ν' απουσιάζει
Εδώ μπορούσα να κάνω μια έξαρση σαν αυτή:
Ακούω στις φλέβες να κυλά σπαρταριστό
το αίμα και ν’ ανεβαίνει απ' τους βυθούς
λαμπροστεφανωμένη
Μέσα σε κύκλους πύρινους
ελευθερία.
Αποφεύγω όμως τη μίμηση τόσων αρχαίων και νέων ποιητών
που μίλησαν για τούτη την κατηγορία.

Μανδραγόρας, τ. 58