Χιόνι πέφτει, μάνα, στην Ουκρανία:
Το Στεφάνι του Σωτήρος χίλιοι κόκκοι λύπης.
Από τα δάκρυα που χύνω εδώ κανένα δεν σε φτάνει.
Από το παλαιότερο νεύμα μόνο ένα, περήφανο, βουβό…
Πεθαίνουμε ήδη: γιατί δεν κοιμάσαι παράπηγμα;
Ακόμα κι ο αέρας κλωθογυρίζει σαν διωγμένος.
Είναι μήπως εκείνοι που παγώνουν στις σκουριές-
Που οι καρδιές τους είναι σημαίες και τα μπράτσα τους λυχνίες;
Έμεινα ο ίδιος μες στον ζόφο:
Λυτρώνει τάχα το γλυκύ, αποκαλύπτει το δριμύ;
Από τα’ αστέρια μου ηχούν ακόμα μόνο κομμένες
Οι χορδές μιας παράφωνης άρπας…
Κάπου κάπου επάνω κρέμεται μια ρόδινη ώρα.
Σβησμένη. Μία. Πάντα μία…
Τι θα ήταν, μάνα: ανάπτυξη ή πληγή-
Αν βυθιζόμουν κι εγώ στο χιόνι της Ουκρανίας;
Τζον Φέλστινερ, Πάουλ Τσέλαν, ποιητής, επιζών, Εβραίος
Μτφρ: Ιωάννα Αβραμίδου, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου