Ποιο;.. Πού;.. Και Πότε;.. Εξήντα χρόνια τώρα!
Κι όλα μάτσο δεν κάνουνε μιαν ώρα!
Τότε κάθε μου γνώμη κ' έργο, νίκη
Τώρα κουτσοπηδάω με δεκανίκι.
Κι αφτός, που τονε πάνε από το χέρι
τυφλόν, ποιος είναι; Μήδ' αφτός το ξέρει!
κι ας βίγλιζεν απ' την κορφή του Αιώνα
τα μελλούμεν'. αφτός κοσμοκολόνα!
Και τούτ' η σιχαμένη στρίγγλα ποια ναι;
Μάτια και μυτη κι ακροχείλια στάνε.
Ντυμένη την αστεία, παμπάλαιη μόδα,
η αλλοτινή νεράιδα ανεμοπόδα...
Είχα τον ένα πλάι μου στα θρανία,
τον αλλον άσσο στη γραφομανία
κ' η πρώτη αγάπ' η μυγδαλιά μου η Μάγια...
Όλοι στο πέλαο της ζωής ναβάγια.
Τ γράφει το χαρτί στον τοίχο πέρα;
"Τον λατρευτόν μας σύζυγον, πατέρα,
πάππον και θείον κηδεύομεν... Ας γράφει!
Ο ξένος πόνος όνειρο - κ' οι τάφοι.
Κοιος που διάβασες είναι ο εαφτός σου
κι ο θάνατος κεινού ναι ο θάνατός σου.
Ξεχασμένοι, πριχού πεθάνουν, όλοι
και πριχού ζήσουν, πεθαμένοι, ασβόλη!
Κοπάδια νιοί και γέροι προσπερνάνε...
Πόσοι, λες, απ' αφτούς ανθρώποι νά ναι;
Που δεν προδίνει, αρπάζει κι αδικεί,
του Νόμου οχτρός κ' ισόβια φυλακή.
Κι όσο τ' αψήου αναπηδάει κανένας
(του Παρά και Σπαθιού, Σταβρού και Πένας)
τόσο και πιο μισεί κάκιστα τρία:
Μάθηση και Λαό κ' Ελεφτερία!
Μακριά και πέρ' αστράφτ' η θάλασσά μου
κι απάν' ουράνι' ατέρμονα. Και χάμου
δυο μέτρα μες το χώμα τάφοι. Κι όμως
πάνου απ' τους τάφους θα περάσει ο δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου