Πατέρα μου αγρότη
πώς τα ήξερες όλα.
Ν’ ανασταίνεις παιδιά,
να φυτεύεις, να σπέρνεις,
να ποτίζεις τη γη,
να μιλάς με τ’ αρνιά, με τα δέντρα,
ν’ ακούς την ανάσα του χόρτου,
να γυρνάς φορτωμένος τα βράδια στο σπίτι,
να σκορπάς τη χαρά και το γέλιο.
Δεν έγραψες στίχους εσύ.
Και ποτέ μου δε θ’ άλλαζα εγώ
με τ’ αλέτρι την πέννα.
Μ’ απ’ τους δυο μας πατέρα
Ποιητής μόνο εσύ ‘σουν!
Τεκμήρια, 1968
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου